پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از ويژگي هاي مهم و فطري زنان آرايش و خودآرايي است. اسلام نيز كه يك مكتب فطري است با توجه به اين ويژگي فطري دستورات و رهنمودهاي لازم را ارائه وآن را تعديل و تحديد كرده است . آيات قرآن به خصوص در سوره هاي احزاب و نور ، همچنين روايات اهل بيت عليهم السلام نيز به تبيين اصل و حدود پوشش و زينت پرداخته اند ، تا فقها در طول تاريخ به بيان فتاوي خود در اين زمينه به پردازند.در فقه اماميه كه فقهي است، برگرفته از فرامين امامان 12گانه شيعه ، دست ها و صورت به دليل جواز اظهار آنها در مقابل نامحرم داراي احكام خاص و مهمي هستند و همواره مورد ابتلا و سوال متشرعين مي باشد.رابطه تنگاتنگ و پيوستگي و ملازمتي بين زينت و آرايش و حجاب و پوشش يك زن مسلمان وجود دارد. از نظر اسلام، آرايش و زينت دست و صورت به خودي خود براى زن امرى مباح، مطلوب و از ضروريات زندگى زناشويى است؛ ولي اظهار و آشكار كردن آن در مقابل مردان، احكام مختلفى در شرع دارد و گاه جايز و گاه ممنوع است. اگر بيننده، مردى نامحرم باشد، حكم كلى اسلام در اين فرض حرمت آشكار كردن زينت بر زن است؛ اما اگر از محارم باشد، آشكار ساختن زينت با توجه به محدوديت هايي خاص بر زن جايز است. زينت بودن يك شيء يا عمل به عرف صالح سپرده شده است ولي لازم است بانوي متشرع با توجه به تنوع آرايش هاي امروزي از تكليف خود مطلع شود . اين تحقيق به روش كتابخانه اي و با ابزارفيش تهيه شده است .