پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده امروزه سلامت معنوي به عنوان بعد چهارم هر انساني مورد تاكيد قرار گرفته است. در تعابير ديني ازجمله چيزهايي كه به سلامتمعنوي انسان آسيب ميرساند؛ ارتكاب گناهان، انباشته شدن آنها وغفلت از استغفار ميباشد. گناه؛ ارزش، كرامت، شخصيت و والايي انسان را در پيشگاه خداوند كم ميكند تا به درجه حيوانات بلكه پستتر از آن سقوط ميدهد؛ كه اين به معناي نبود سلامت معنوي است. راه رسيدن به سلامتمعنوي كامل، اتصال به منشا هستي و زدودن ناپاكيها از وجود انسان است تا بتواند ارتباطي درست با خداوند، خود و ديگران برقرار كند. از ديگر موانع اساسي انسان براي رسيدن به سلامتمعنوي، نداشتن ارتباط قلبي با خداست . رفع اختلال در مسير عبوديت ، بازسازي ارتباط با خداوند، آرامش دروني و اطمينان قلبي كه خود نتيجه خداباوري و رهايي از ناهنجاريهاي اخلاقي است و در نهايت رسيدن به سلامت معنوي، از ثمرات فراوان معنوي استغفار و ارتباط قلبي با خداوند به شمار ميرود. در كتب مختلف به صورت كلي به بيان اثرات استغفار پرداخته شده است در حاليكه استغفار نقش بينظيري در ايجاد سلامت معنوي ايفا ميكند و اثرات اين امر به مراتب بسيار عميقتر و كاربرديتر ميباشد. با شناسايي ارزش والاي استغفار و نقش حياتي آن در ايجاد آرامش، رفع احساس گناه و نگراني از آينده، تقويت تابآوري در سختيها، خودسازي موفق، بالا بردن عزت نفس، درمان رذايل اخلاقي به واسطه استغفار واقعي، كيفيت نقش آن بر سلامتمعنوي روشن ميشود. پژوهش حاضر با تكيه بر آيات و روايات و روش توصيفي_تحليلي و با بيان اثرات ارتباط عميق با خداوند و تبيين استغفار واقعي، نقش آن بر ارتباط با خدا، ارتباط با خود و ارتباط با ديگران مورد بررسي قرار ميگيرد.