پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از محورهاي اساسي دين اسلام، پرورش بعد اخلاقي انسان مي¬باشد، كه سعادت ابدي انسان در گرو آن است و از آن¬جا كه انسان موجودي است كه داراي دو ساحت صورت (ظاهر) و سيرت (باطن) مي¬باشد، توصيه¬هاي اخلاقي ويژه¬ي هر كدام در آموزه¬هاي وحياني ديده مي¬شود. در اين راستا بخشي از آموزه¬هاي ديني به رابطه¬ي متقابل صورت و سيرت (ظاهر و باطن) اختصاص يافته است بدين توضيح كه انسان در صورت و ظاهر خود، از آنچه از اعتقادات، باور و خلقيات كه در سيرت او مي¬باشد، اثر مي¬پذيرد و از سويي صورت و رفتارهاي ظاهري او در سيرت و باطن او تأثير مي¬گذارد. در مبحث اثرگذاري سيرت بر صورت مواردي همچون ايمان به خداوند يكتا، باور به معاد و اعتقاد به راهنمايان، مي¬توانند به عنوان اموري مربوط به سيرت و باطن، مقدمه¬ساز و در عين حال ضمانت محكمي براي داشتن صورت و ظاهري صالح باشند و با آگاهي بر ارزش وجودي خويش و داشتن عزت نفس، صورت و رفتار ظاهري از آلودگي به هرگونه پليدي مصون مي¬ماند و با باور با اينكه نيكي يا بدي در حق ديگران، به خود انسان برمي¬گردد، صورت و رفتارهاي بارز اوبا ديگر موجودات از قالب تكريم و احترام خارج نمي¬شود. از طرفي، در مبحث اثرگذاري صورت بر سيرت، رعايت شئونات ديني در صورت و ظاهر مانند اهل ذكر و دعا بودن، احترام به شعائر الهي و عمل به آداب اخلاقي، زمينه¬ي مناسبي براي تهذيب و تطهير سيرت و درون آدمي فراهم نموده و براي انسان، آرامش و توكل كه نمودهاي سيرت صالح مي¬باشند، را به ارمغان مي¬آورد. با دوري از جلوه¬هاي خودفراموشي همچون گناه و خودباختگي و مزين شدن به صفت صبر، در صورت و رفتار ظاهري، داراي سيرتي حليم و با اراده و شكرگذار كه مشمول هدايت الهي قرار گرفته، خواهد شد و با مراعات آداب اخلاقي در ارتباط با خانواده و اجتماع در صورت، داراي سيرتي صالح و متصف به حسن خلق، عَفُوّ، متواضع خواهد شد.