پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

با توّجه به حديث ثقلين، يكي از دو امانت گران بهايي كه پيغمبر اكرم براي امّت خود برجاي گذاشتند و تمسّك به آن را مايه سعادت و هدايت امّت دانستند، اهل بيت طاهرينشان مي باشد. هم چنين از مجموع روايات وارده در باب بهرمندي از فيض اهل بيت چنين برداشت مي شود كه داشتن محبّت نسبت به اهل بيت از شروط لازم براي تمسّك به ايشان و پيمودن مسير سعادت و هدايت است. اين محبّت با توجه به آثاري كه بر آن مترتب مي شود به دو بخش نظري و عملي تقسيم مي گردد. محبّت نظري نام ديگر محبّت در گفتار بوده كه به صرف علم و آگاهي نسبت به محبوب ايجاد مي گردد. لكن محبّت عملي در مرحله بعد از محبّت نظري قرار داشته و به معناي به كار بستن خواسته ها و اوامر اهل بيت در زندگي فردي و اجتماعي مي باشد. عدم تحقق محبّت عملي اهل بيتدر ميان شيعيان عوامل گوناگوني دارد كه برخي از آن ها مربوط به شناخت ناقص و غلط از اهل بيتاست و بخش ديگر آن مربوط به موانع غير شناختي مي باشد. موانع غير شناختي خود به دو بخش فردي و اجتماعي تقسيم مي گردد كه در بخش پاياني مقاله حاضر مورد بحث و بررسي قرار گرفته است. حبّ به دنيا، تمايل به زشتي ها، تبلي و سستي از جمله موانع فردي محبّت عملي به اهل بيتشمرده شده و هم چنين دو عامل محيط اجتماعي فاسد و تبيلغ ناصحيح مبلّغين دين از جمله موارد اجتماعي اين موانع مي باشد.