پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

كودكان از سنين پايين با مفهوم دختر بودن و پسر بودن در جامعه امروزي آشنا ميشوند آنها در متن جامعه، از ميان كليه رفتارهاي آشكار و اشارههاي نهان، تفاوتهاي جنسيتي را تجربه ميكنند. تربيتي صحيح است و كودك را به كمال ميرساند كه با رسيدن به سن نوجواني به نقشهاي جنسيتي خود واقف شود. با رشد سني، اين باورها در افراد تقويت شده و از نسلي به نسل ديگر منتقل ميشود. چگونگي تعامل والدين با دختر و پسر نقش بسزايي در احتراز از شكلگيري برخي از اين باورها دارد. در جوامعي كه ادعاي برابري زن و مرد را دارند، كودكان پذيراي نقشهاي جنسيتي كاملا برابر ميشوند، به همين تربيت در دوران جواني افكار و رفتار آنها به شدت متأثر از اين گرايشات جنسيتي خواهد بود. دين مبين اسلام بر خلاف ديدگاه رايج فمينيستها كه داعي برابري بين بيشتر مواضع جنسيتي است، به مباني و راهبردهايي اشاره دارد كه تفاوتهاي جنسيتي را بر اساس تكوين، تأييد كرده و براي آن برنامههاي تربيتي تبيين نموده است. در بسياري از متون تربيتي كه بر پايه آموزههاي ناب اسلام نگاشته شده است مباحث تربيتي مربوط به دختران به صورت جداگانه آمده است اما از ويژگيهاي خاص تربيتي پسران، غفلت شده و حتي كار مقايسهاي در اين زمينه صورت نگرفته است. اين نگارش به بررسي تطبيقي تفاوتهاي تربيتي دختر و پسر از ديدگاه دو رويكرد اسلام و فمينيسم ميپردازد.