پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

دعا در مفهوم واقعي خود يك نوع كسب قابليت براي تحصيل سهم بيشتري از فيض بيكران پروردگار يكتاست. انسان به وسيله دعا، توجه وشايستگي بيشتري براي درك فيض پيدا مي كند. دعا اگر از حد عادي خود خارج شود. دل وزبان هماهنگ گشته، روح به اهتزاز در مي آيد. روحانيت بسيار عالي در وي پديد مي آيد. در گرو آن باورهاي ديني تقويت مي گردد. دعا نقش محوري براي پيوند زدن ميان ابعاد مختلف وجود انساني اعم از اعتقادي، تربيتي و رواني انسان بر عهده دارد. پژوهش حاضر، با هدف شناخت تاثير دعا در تقويت باورهاي ديني انجام گرفته است. روش پردازش اطلاعات به صورت كتابخانه اي بوده است كه با مطالعه بيش از صد كتاب و مقاله راجع به دعا وآثار آن در تقويت باورهاي ديني صورت گرفته است. در آن ارتباط دعا با قضا وقدر، باور به تغيير سرنوشت و باور به معاد وآثار تربيتي و رواني دعا مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج حاصل از اين پژوهش بيان گر اين مي باشد كه هرچه انسان دل در گرو محبت خدا قرار دهد و بيشتر با او خلوت كند. اعتقاد به خدا دروجودش ريشه دوانده وباعث تقويت واستقرار ايمان در وجودش مي گردد. خداوند چه مهربانانه موجبات تقرب انسان را فراهم كرده است. وقتي خدا با اسماء و صفات الهي خوانده شود. آن صفات بازتابي دروجود او ايجاد مي كند، متخلق به آن صفات مي گردد، كه باهيچ لذتي قابل قياس نيست. با بررسي آيات و روايات به اين نتيجه رسيديم كه: دعا ونيايش باعث، محكم شدن اعتقادات وباورهاي ديني وگرايش انسان به مبدا هستي مي شود. باور به معاد و روز قيامت در وجودش تقويت مي گردد. باور به شفاعت بارقه ي اميدي در دلش ايجاد مي كند واو را راضي به قضاي الهي مي گرداند. دعا ونيايش بستري براي تربيت انسان فراهم مي سازد. كه باعث قرب ومنزلت نزد خداي يكتا مي گردد. باعث كاهش اضطراب، تنش و فشار رواني مي گردد. شخصيتي قوي واستوار پيدامي كند. كه مي تواند برمشكلات غلبه يابد. خود را درسايه رحمت الهي مي بيند و با قلبي آرام به سوي پروردگار يكتا رو مي آورد.