پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

انسان در وجود خود نيازهاي بسياري دارد و آن‌ها را با جان خود احساس مي‌كند، از جمله اين نيازها اتصال و ارتباط با خالق خود و عرض نياز به درگاه اوست. يكي از راه‌هاي ارتباط با خداوند، دعا كردن و درخواست از جايگاه ربوبي او است. دعا وسيله جلب اعتناى خدا، و زمينه جذب رحمت الهى به‌سوي دعا كننده است، اعتنا و نظرى كه علاوه بر آرامش و امنيتي كه به بنده خداوند مي‌دهد، سفره شقاوت را از خيمه حيات انسان برمى‏چيند، و مائده سعادت و خوشبختى و نعمت‌هاي دنيوي و اخروي را براى دعاكننده فراهم مى‏كند. در قرآن كريم به جهت الگودهي به همه مسلمانان بلكه تمام انسان‌ها، دعاها و درخواست‌هاي بشري از جمله دعاهاي انبياء را ذكر كرده است تا انسان‌ها آموزه‌هاي مختلفِ اخلاقي كه مجموعه‌اي از صفات نفساني (فضائل و رذايل)، افعال و ابعاد نفساني افرادِ خوب و بد در سه حيطه اخلاق بندگي، فردي و اجتماعي مي‌باشد، را در اين دعاها كسب نموده و آن معارف والا را در زندگي خود بكار ببرد. در اين مجال سعي شده است با روش توصيفي- تحليلي به تفكيك آموزه‌هاي اخلاقي پرداخته شود، و آموزه‌هايي همچون تسبيح خداوند و تضرع به درگاه او و اظهار توحيد، طلب مغفرت و تسليم بودن و توفيق الهي، درخواست دوري از فتنه و پيروزي بر دشمن، طلب اخلاص و شرح صدر و اتصال به صالحين در كنار طلب امنيت و رزق و روزي را مورد بررسي قرار گيرد.