پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

شهادت در معارف ديني كاربردهاي بسيار دارد كه يكي از آنها ناظر بودن است، وقتي از شاهد وشهيد بودن پيامبر(ص) در آفرينش صحبت مي‌شود،‌ منظور همين است، شاهد صفت فردي است كه در موضوع شاهد بودنش غيب ندارد و همة موارد زير نگاه اوست و شهيد، شاهدي هميشگي است. همة انسانها نيازمند هدايتند، خداوند با ارسال رسل زمينه اين هدايت را فراهم كرد. اين پيامبراني كه خداوند فرستاده شئوني داشتند كه يكي از آن شاهد بودن است. همة پيامبران بر قوم خود شاهد بودند ولي پيامبر اسلام(ص) شاهد بر همة شاهدان گذشته بلكه بر همة مخلوقات الهي اعم از روح و ملائكه، جن و انس و حيوان و نبات و جماد و موجودات شناخته شده و ناشناس ديگر هستند. اين بحث از مباحث مهم اعتقادي در نبوت خاصه است، نبوت خاصه به بحث در خصوص خاتم پيامبران و ويژگي‌هاي آن حضرت بعنوان پيامبر خدا(ص) مي‌پردازد. كيفيت اين شهادت بر اساس يك نيروي غيبي و يك شهود ملكوتي و رؤيت قلبي است. پيامبر(ص) به نص صريح قرآن ولي مؤمنان است و اين ولي مؤمنان هم شاهد بر آفرينش و هم عضد الهي هست؛ يعني به اذن الهي پيامبر علم ويژه‌اي دارند و چون قدرت ملازم علم است، از جايگاه ويژه‌اي در عالم برخودارند و از مصاديق قدرت الله، علم الله ... هستند. وقتي كاربردهاي واژه شهيد در رابطه با خداوند در قرآن بررسي مي‌شود،‌ معلوم مي‌شود در بطن لفظ شهيد معاني چون نظارت، علم و دانايي، توانائي،‌ مسئوليت و دارا بودن ملكوت آسمان و زمين نهفته و چون طبق قرآن،‌ پيامبر(ص) نيز شهيدند، پس تمامي اين صفات قابل تطبيق بر پيامبر(ص) هم است با اين فرق كه خداوند مالك صفت شهيد است و براي پيامبر موهبتي از ناحيه خداست.