پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده جنگ رواني به معناي سعي و تلاش در جهت تضعيف روحيه دشمن با به كارگيري امكانات تبليغي بر ضد آنان مي باشد. استفاده دقيق و طراحى شده از تبليغات و ابزارهاى مربوط به آن براي تأثيرگذارى بر عقايد، احساسات، تمايلات و رفتار دشمن يا گروههاي بي‏طرف يا دوست است تا موجب پيشرفت مقاصد امنيت ملى شود. با بررسي منابع اصيل اسلامي مشخص شد همچنان كه جنگ فيزيكي با عنوان جهاد ودفاع از امورامضايي نزد شارع مي باشد جنگ رواني نيز در مقام عمل نزد عقلا وعرف وجود داشته وشارع مقدس آن را تأييد نمودند هرچند در كتب فقهي با اين واژه بيان نشده است.لذا با توجه به اهتمام دشمن به جنگ رواني، در اين تحقيق جنگ رواني در جنگهاي صدر اسلام (زمان حكومت سياسي پيغمبر (ص) و امام علي (ع))درفقه اماميه مدنظر است. در اين تحقيق سعي برآن بود كه ادله فقهي جنگ رواني و حكم فقهي خدعه، تبليغات، تفرقه افكني، ارعاب وتهديد وساير مصاديق مورد بررسي قرار گيرد كه پس از تحقيق مشخص گرديد هر چند برخي مصاديق جنگ رواني در شرايط غيرجنگ از گناهان شمرده مي شود و پيامدهاي سوئي براي آن در آيات وروايات ذكر شده است امّا با عارض شدن عناوين ثانويه چون ضرورت، اضطرار، دفع ضرر، نفي سبيل، حفظ نفس، مصلحت حفظ نظام و ساير موارد حكم حرمت در آنها از بين مي رود و جنگ رواني با موارد فوق جايز و گاهي واجب مي شود. كليد واژه: جنگ رواني، جنگ رواني و فقه، جنگ رواني از منظر آيات، جنگ رواني از منظر روايات