پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

تدبر در قرآن به عنوان يكي از بهترين شيوه‌هاي استفاده از كتاب آسماني مسلمانان و برداشت از آيات الهي، روشي اصيل و ريشه دار در سنت معصومين-عليهم السلام- مي‌باشد. تدبر امري همگاني و عمومي است كه انسان را در فهم و دستيابي حقايق قرآني و ظهور آن‌ها در زندگاني او مساعدت مي‌نمايد. متأسفانه علي رغم اهميت و جايگاه تدبر در قرآن اين امر آن گونه كه بايد مورد توجه و عنايت علماي اسلامي واقع نشده است. علامه طباطبايي(ره) با الگو گرفتن از سبك تدبري معصومين-عليهم السلام- در تفسير گرانقدر الميزان احياگر سبكي شد كه در سال‌هاي متمادي كمتر مورد توجه واقع شده بود. ايشان در كتاب ارزشمند خود مسأله تدبر، روش‌هاي آن و در نهايت آثار و نتايجي كه تدبر در قرآن با خود به دنبال دارد، مورد مداقه و بررسي قرار داده‌اند. پژوهش حاضر كوشيده است تا ضمن تبيين واژه تدبر و ارتباط آن با ديگر واژگاني چون تفسير، تفكر، تعقل و... اهميت و جايگاه اين مسأله را از ديدگاه علامه طباطبايي در قالب مؤلفه‌هاي تدبر، روش‌هاي آن و در نهايت آثار و نتايجي كه مي‌تواند تدبر در قرآن با خود به همراه داشته باشد بپردازد. پژوهش مورد نظر بنيادي بوده و مطالب مربوط به آن به روش اسنادي(كتابخانه‌اي، نرم افزارها و سايت‌هاي معتبر) به رشته‌ي تحرير درآمده است. هدف از آن نيز بيان اين نكته است كه مسأله تدبر راهي است براي درك و فهم معارف قرآني به منظور فهم دقيق آيات الهي.