پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از اصلي ترين آموزه هاي ديني معنادار بودن وهدفمند بودن زندگي است ومسأله معناي زندگي وپرسش از آن لازمه ي وجود خاص انساني است،علامه طباطبايي در راستاي معنادار بودن زندگي انسان براين باورند كه زندگي انسان معنادار بوده و معناداري زندگي انسان را به اين مي دانند كه هدفي را كه خدا برايش مقرر كرده را هدف خويش قرار داده ودر جهت نيل به آن از حركت باز نايستد.وانسان در اين زندگي با مؤلفه هاي حيات طيبه ايمان وعمل صالح واستجابت دعوت خدا ورسول وخرد ورزي وشكوفايي عقل به حيات طيبه دست مي يابد چرا كه حيات طيبه فرع برزندگي معنادار است ،يعني تا انسان با آموزه هاي ديني زندگي خود را معنادار نكند به حيات طيبه راه نمي يابد. كساني كه واجد حيات طيبه مي شوند دلهايشان متعلق ومربوط به پروردگار حقيقي شان مي شود وجز او را نمي خواهند وجز تقرب الهي را نمي خواهند. ايشان در زمينه هدفمند بودن وهدفداري انسان در زندگي ،انسان را هدفدار دانسته وهدفداري زندگي انسان فرع برهدفداري آفرينش وهدفمندي آفرينش فرع بر هدفداري خداوند مي دانند علامه طباطبايي خداوند را حكيم دانسته لكن مانند برخي از فيلسوفان قائل به هدف فاعل براي خداوند نبودند وتنها هدف فعل را براي خداوند مي پذيرند وازآنجا كه خداوند بي نيازاست،سود در هدف فعل به فعل خدا باز مي گردد.