پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

جريان نزول وحي و ارسال شريعت در طول تاريخ، جرياني يكپارچه و مبتني بر دلايل متقن عقلاني و كلامي است. شناسايي شيوه و سنت خداوند در ازمنه پيشين، مي تواند به عنوان قرينه، در جهت دستيابي به درك كامل تري از مقاصد او در شريعت اسلام به كار گرفته شود. يكي از مسائل مورد اختلاف بين پيروان شريعت اسلام، شناخت افراد واجدين صلاحيت جهت تصدّي منصب خلافت پس از رسول اكرم(ص) مي باشد. بنابر اعتقاد اماميه، چنين شخصيتي، منحصراً در خاندان محمد(ص) مصداق خويش را خواهد يافت. مطالعه تطبيقي قرآن و عهدين، اين امكان را فراهم خواهد ساخت تا ديدگاه ساير اديان را نيز در اين خصوص، مورد استفاده قرار دهيم. از نظر متن مقدس يهود، ترديدي وجود ندارد كه مهم ترين منصب ديني پس از نبوّت، كه از آن تحت عنوان «كهانت» ياد مي گردد، تنها براي افراد نسل خاصي قابل دستيابي است. در شريعت يهود، اين مسأله كه لاويان از نسل هارون، منحصراً واجد صلاحيت نيل به منصب كهانت معبد خواهند بود، به عنوان يك اصل تلقي مي گردد. ليكن بررسي مدارك قابل دسترس از شريعت عيسوي، تأكيد بر نسل و خاندان مشخصي را اثبات نمي كند و مسأله شناخت واجدين شرايط، جهت عهده داري مقامات برجسته مذهبي، از ديدگاه اين شريعت با ابهامات بسياري مواجه مي باشد. نهايتاً در شريعت اسلام با توجه به مجموع آيات و روايات موجود در ارتباط با خاندان محمد(ص)، مي توان به نقش كليدي ايشان در امور ديني و سياسي امت اسلام اذعان نمود.