پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده آن چه انسان امروزي را بيشتر رنج مي‌دهد خلأ وجودي و احساس بي هدفي و بي معنايي در زندگي است كه در واقع ناشي از فراموشي خدا به عنوان مبدأ، و معاد به عنوان مقصد زندگي است. البته، اعتقاد به حيات پس از مرگ در معنادار بودن يا بي معنا بودن زندگي اثر دارد. از اين رو ، انسان در پرتو خداي رزاق از اضطراب و يأس رها مي‌گردد و پس از آگاهي و شناخت مبدأ هستي، اعتقاد به معاد و مقصد نهايي نقش اساسي در جهت دادن و معنا دادن به زندگي ايفا مي‌كند. باور داشتن اصل معاد مي‌تواند پوچي نظري را از زندگي انسان دور ساخته و با اصل جاودانگي و توجه به حيات ابدي به احساس بي نهايت طلبي انسان پاسخ داده و زندگي او را هدفمند گرداند و به اعمال و رفتار او جهت صحيح مي‌دهد. با نگرش مثبت نسبت به مرگ، چهره وحشت انگيز مرگ را به عنوان دريچه‌اي به سوي بقا تغيير داده و درد و رنج‌هاي اين دنيايي را معنا دار و قابل تحمل مي‌سازد و روح اميد كه محرك اصلي انسان و مايه حيات و ادامه دهنده زندگي است را متبلور نمايد و انسان را فعال ساخته و در او حركت و انگيزه ايجاد كند. و در پي اين اعتقاد و ايجاد حركت، انسان را به راه وظيفه شناسي سوق مي‌دهد و آنان را به رعايت حدود انساني خود و احترام به حدود قانوني ديگران وادار مي‌نمايد. بيم از كيفر و اميد به پاداش الهي، انسان را فرمانبردار دين خدا مي‌سازد و آن‌ها را درستكار بار مي‌آورد. كه اين امر در عرصه‌هاي فردي و اجتماعي تأثير مستقيم دارد. در پژوهش حاضر، بررسي تأثير اعتقاد به معاد برافزايش اميد انسان به روش تحقيق توصيفي – تحليلي است و جامعه پژوهش؛ كليه كتب، پايان نامه‌ها، مقالات، سايت‌هاي مرتبط، با موضوع پژوهشي است. روش جمع آوري داده‌ها، كتابخانه‌اي است. واژگان كليدي: معاد، اميد، آيات و روايات