پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

« محبّت » بهترين نيرويي است كه با فطرت انسان عجين شده و در برانگيختن احساسات دروني انسان نقش دارد، خداوند اساس دين و رابطه خود با انسانها را مهر و محبّت قرار داده است، پيامبر گرامي اسلام(صلّي الله عليه و آله و سلّم) و امامان معصوم(عليه السّلام) با همين عامل محبّت و مهرباني، امّت خود را به راه راست هدايت كردند و به سمت كمال پيش بردند و خداوند متعال هم در قرآن كريم پيامبر(صلّي الله عليه و آله و سلّم) را خطاب قرار داده: « فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَليظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِك » از آنجايي كه امامان(عليه السّلام)، جانشينان پيامبر(صلّي الله عليه و آله و سلّم) هستند جلوه هايي از اين محبّت را در زندگي آنها اعم از دوستان و مخالفان و.. مي يابيم. پايان نامه حاضر با هدف شناخت جلوه ها و آثار محبّت امام(عليه السّلام) نسبت به امّت با بررسي كتب تفسيري و آيات و روايات به چهار فصل تنظيم شده است، لذا مي توان به نمونه هايي از اين جلوه هاي محبّت امام(عليه السّلام) از قبيل نرم خويي، رأفت امام، شفاعت، تعليم و تربيت نسبت به امّت خود نام برد كه قطعاً اين جلوه هاي محبّت، آثاري هم در پي خواهد داشت.