پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

ورزش فعاليت هدفمندي است كه علاوه بر سلامت جسم سهم زيادي در آرامش رواني و اجتماعي براي افراد و جوامع دارد و از آنجا كه هر فعاليت ورزشي خطرات خاص خود را دارد، لذا يكي از مسائل مهم در حوزه ورزش، بررسي مسئوليت ورزشكاران و عوامل اجرايي و ساير شركت¬كنندگان كه شامل مربيان و معلمان، مديران، سرپرستان، پزشكان و امدادگران و همچنين توليد كنندگان لوازم ورزشي و نيز تماشاگران است، زيرا منظور از مسئوليت تعهد به جبران خسارت ناشي از خطا و تخلفاتي است كه به صورت عمد و شبه¬عمد و خطا صورت گرفته است. امروزه ورزش به مثابه يك دانش مورد توجه قرار گرفته و پيرامون آن از جنبه¬هاي مختلف اجتماعي، پزشكي و... مطالعات فراواني صورت گرفته و از نظر حقوقي نيز مسئوليت مدني و جزايي در ابعاد مختلف مورد بررسي قرار داده شده كه در صورت تخلف و خطاي ورزشكاران و ساير شركت¬كنندگان چه زماني جرم شناخته شده و در چه زمان متحمل جبران خسارت ناشي از فعل زيانبار خواهد بود. در دين مبين اسلام نيز به سلامت جسم و روان تأكيد فراوان شده از اين جهت، هر نوع ورزشي به دليل وجود مصالح فردي و اجتماعي از قبيل افزايش نيرو و آمادگي براي دفاع و جهاد در راه خدا و مانند آن، در شريعت اسلام با اصل جواز و اباحه همراه است، هرچند متون فقهي نشان ¬دهنده آن است كه در گذشته بيشتر مباحث در ورزش معطوف به احكام سبق و رمايه بوده و به حوادثي كه در اين عرصه موجب مسئوليت و ضمان مي¬گردد كمتر پرداخته شده است و به همين دليل اين سؤال مطرح مي¬گردد كه براي شناخت مسئوليت در حوادث ورزشي از منظر فقهي كدام يك از احكام و قواعد كاربرد دارند؟ و با توجه به رضايت ورزشكاران براي ورود به ميادين ورزشي آيا قواعدي وجود دارد تا رافع مسئوليت در اين زمينه باشد؟ بنابراين مقصود اصلي در اين پژوهش كاربرد احكام فقهي ديه و قصاص و قواعد فقهي لاضرر، اتلاف، تسبيب در تحميل مسئوليت به ورزشكاران و ساير شركت¬كنندگان است و به كارگيري قواعد دراء و اقدام و تحذير در عدم مسئوليت ورزشكاران و ساير افراد در اين حيطه مي¬باشد.