پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

زبان شناسي مطالعه علمي زبان است و معناشناسي به عنوان بخشي از زبان شناسي امروزي، به دنبال كشف معنايي است كه در پس لايه هاي متن ذخيره شده؛ از طرف ديگر براي رسيدن به تفسيري متناسب با مراد خداي حكيم، واژگان قرآني از اهمّيت ويژه اي برخوردارند كه ره يابي به عمق معناي اين واژگان، روشي مطمئن و استوار براي شرح آيات است .پژوهش حاضردر صدد تبيين معناشناسي واژه ي بغي به شيوه ي معناشناسي مكتب بن با الهام از روش ايزوتسو است. بدين منظور لازم است معناشناسي بر اساس سه مرحله (معناشناسي واژگاني، ميدان هاي معناشناسي، مطالعات متني) انجام گيرد. نتيجه ي بررسي واژگاني بغي بر پايه ي معناي اساسي و با مطالعه ي جهان بيني و فرهنگ قومي عرب جاهلي در پيش از اسلام، اين است كه اين واژه در قبل از اسلام نيز كاربرد داشته و به‌ معناي‌ ظلم‌ و تجاوز به‌ حقوق‌ ديگران‌ مورد توجه‌ قرار گرفته‌ است‌ و معناي اصلي واژه بغي، همان «طلب همراه با تجاوز» بوده است و كساني كه آن را به معني مطلق طلب گرفته‌اند، ناچارند آن را در تعدّي، ظلم و زنا از باب اشتراك لفظي بگيرند.در گام بعدي، در بررسي مشتقات واژه، بدست آمد كه واژه بغي در باب افتعال در معناي طلب، و در باب انفعال در معناي شايسته بودن، بكار رفته است و هر گاه بصورت ثلاثي مجرد بكار رفته باشد، در دو معناي طلب و تجاوز، استعمال شده است. در مبحث واژه هاي فعال و منفعل هم بدست آورديم كه دنيا طلبي و ثروت اندوزي، از عوامل ايجاد بغي هستند و ارتكاب بغي، مواردي همچون: محروميت از رحمت الهي، كفرو عذاب خداوند را به دنبال دارد و موجب ايجاد اختلاف در دين، جنگ و محروميت ازنعمت هاي خداوند مي شود.