پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

جرأت و جسارت عبد در مقابل مولي يا همان تجري، از حمله مسائلي است كه در علم اصول فقه به آن پرداخته مي شود. در اين باره اقوال مختلفي بيان شده؛ عده اي از فقها متجري را عاصي و عده اي ديگر وي را صرفاً مستحق مذمت فاعلي مي دانند. اين مسأله به دليل امكان ابتلاء اكثريت به آن، حائز ااهميت است. چنانچه متجري، مرتد محسوب شود، آنگاه احكام ارتداد از جمله بحث نجاست وي، نجاست وي، قتلش، فسخ نكاهش و ... در حق وي جاري خواهد بود. بر طبق مبناي مرحوم آخوند و شهيد صدر، متجري، عاصي است چراكه به قصد معصيت وارد عمل شده و با قطع خويش مخالفت كرده، اگرچه عملش مصيب به واقع نباشد. اما با رجوع به شرايط اثبات و ثبوت ارتداد نمي توان متجري را مرتد دانست به دليل عدم نيت واقعي وي بر انكار ضروري دين. با اين وجود نمي توان عمل متجري( عاصي) را كأن لم يكن دانست. زيرا رواياتي در اين باب موجود است نيز قاعده ي فقهي التعزير في كلّ معصية، كه دلالت بر تعزير عاصي دارد. لذا متجري مرتدّ نيست امّا مستحق تعزير است كه مقدار و نوع آن به نظر حاكم شرع بستگي دارد.در حقيقت پايان نامه حاضر در صدد است كه مساله ي تجري را با محوريت نظر مرحوم آخوند در مقايسه با ارتداد بررسي كند و ارتباط اين دو با هم را بيابد. چراكه بحث تجري از جمله مسائل مهم و مبتلابه است و ممكن است اكثريت مكلفين در تقابل ميان نفس و امر مولي منجر به اعمال، رفتار و يا اقوالي شوند غالباً خلاف ادب بندگي است و اگر اين موضوع با ارتداد مرتبط باشد يا به عبارت بهتر منجر به ارتداد شود ورود احكام ارتداد مانند: قتل مرتد، نجاست بدن و انفساخ نكاهش و ... حتمي خواهد بود.