پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

معناشناسي به عنوان دانشي كه به مطالعه‎ي علمي معنا مي‎پردازد، با مطالعات ايزوتسو راه خود را به حوزه‎ي تفسير قرآن باز كرد. براي پاسخ به سؤال اصلي «واژه‌ي خلود ازنظر دانش معناشناسي چگونه معنا مي‌شود؟» لازم است معناشناسي بر اساس سه‌گام (معناشناسي واژگاني، ميدان‌هاي معناشناسي، مطالعات متني) انجام مي‌گيرد. نتيجه‌ي بررسي معناشناسي واژگاني خلود بر پايه‌ي معناي اساسي و بامطالعه‌ي جهان‌بيني و فرهنگ قومي عرب جاهلي پيش از اسلام، اين است كه اين واژه در قبل از اسلام نيز كاربرد داشته است و معناي اصلي واژه «ثبوت، ملازمت و بقاء» است و تطوّر معنايي نداشته است. در گام دوم قلمرو معنايي واژه خلود با توجه به سياق آيات و هم‎‎نشينان و تشكيل ميدان‌هاي معناشناسي آن در قرآن (واژه‌هاي مترادف «ابد، دوام و...» واژه‎هاي متضاد «فناء، زوال و...» واژه‌هاي مرتبط ازلحاظ فعاليت «واژه‎هاي فعال در خلود در بهشت: ايمان، عمل‎صالح و...» و عبارات فعال در خلود در جهنم «شرك، كفر و...» و از واژه‎هاي مرتبط از لحاظ انفعال «واژه‎هاي منفعل از خلود در بهشت: منازل شايسته، بخشش گناهان و...» و از واژه‎هاي منفعل از خلود در جهنم «حبط اعمال، عذاب و...» و واژه‌هاي ملازم خلود در قرآن «ثبوت، بقاء و...») ، گستردگي ميدان معناشناسي خلود در قرآن و چگونگي گستردگي آيات در اين ميدان را بيان مي‌كند. در گام سوم، مطالعات متني خلود، به تعريف خلود، واژه‌هاي كليدي و كانوني و جهان‌بيني خلود بر اساس روش معناشناسي، صورت مي‌گيرد؛ بر اين اساس تعريف خلود عبارت است از: «ثبوت، دوام و بقاء روح در عالم آخرت كه درنتيجه‌ي ايمان به الله تا ابد ملازم و همراه رحمت، مغفرت، نعمت و خشنودي الهي است و درنتيجه‌ي عدم ايمان به الله تا ابد ملازم و همراه عذاب، عدم مغفرت، غضب و لعن الهي است.» كليدواژه‌ها: معناشناسي، ايزوتسو، مكتب بن، ميدان‌هاي معناشناسي