پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

معنا شناسي به عنوان يكي از شاخه هاي زبان شناسي،با مطالعات ايزتسو راه خود را به تفسير قرآن باز كرد. وباتطوّرات اين علم پيش رفت،گرچه به دليل لزوم جرح وتعديل روشهاي فهم متن باعلوم اسلامي با تطبيق اين علوم وراه يابي آنها به حوزه ي تفسير قرآن،به كندي صورت گرفته است. دراين پژوهش«معناشناسي اخلاص در قرآن كريم»مدّ نظر بوده است؛باجستجوي مترادفها نظير(تمحيص،توحيد،تزكيه ،اصطفاء و.....)ومتضادهاي نسبي مانند(شرك، رياء، الحاد، شوب و....)وآيات مربوط به آنها وسپس واژه هاي فعّال ومنفعل در اخلاص،راه براي ترسيم«ميدان هاي معنا شناسي»پيرامون آنها،ورسيدن به جهان بيني قرآن در مورد اخلاص هموار گرديد. معناي اساسي اخلاص(پاك شدن وسالم گشتن از آميختگي) است ومعناي نسبي اوليه آن(خالص كردن دين حنيف براي خداي يگانه وبدون شريك وچنگ زدن به ريسمان الهي وتسليم محض خدا ،ودوري از گناه، وتزكيه نفس،وانجام عمل صالح بي منّت براي تقرب الهي وبدون طمع داشتن)مي باشد.همه واژه هاي ملازم مانند(توحيد،ايمان،شرك نورزيدن و....)كليدي اند والله وسائر صفات الهي كه مربوط به اخلاص مي باشند مهمترين واژه هاي كانوني اند كه نقش محوري ومتحد كننده در ميان ساير واژه هاي فعال اخلاص را دارا هستند. قرآن كريم حقيقت اخلاص را در انجام دادن عمل براي خدا با نفي هرگونه شرك ورياء وبراي وجه الله مي داند؛كه مقصود از وجه الله صفات فعليه خداوند است كه حق تعالي با آن ها انواع خير را به مخلوقات افاضه مي كند.برخي وجه الله را به مرضات ورضوان خدا تفسير كرده اند. اخلاص يعني آن است كه انسان فقط خدا را عبادت كند وروي به سوي او كند واز غير او دل ببُرد وبه حقيقت ايمان وعبوديت برسد.