پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از مهم ترين مباحثي كه در قرآن كريم و در روايات ائمه معصومين (عليهم السلام) بر آن تأكيد شده است مسأله فطرت است. فطرت امري تكويني و جزئي از سرشت انسان است كه به بعد روحي و معنوي او مربوط مي شود اين وديعه الهي در نهاد انسان اگربه حقيقت ظهور و بروز برسد قطعاً زمينه رشد و كمال وي را در مسير عبوديت الهي فراهم مي آورد لذا از اين جهت است كه بسياري از انديشه وران اسلام از اين اصل مهم به «ام المعارف اسلامي» ياد مي كنند. از جمله مهم ترين اقتضاءات ذاتي و سرچشمه گرفته از سرشت انساني، خداشناسي، خداباوري و خداجويي و تكيه بر مبدأ آفرينش و اعتماد به روش و برنامه هايي است كه پروردگارش براي او ترسيم كرده است. آدمي با بازگشت به خويشتن خويش و رجوع به سرشت انساني بدون نياز به استدلال هاي عقلي و روش هاي علمي، از راه دل و با علم حضوري به سوي مبدأ و كوي يار جذب و در پرتو آن متنعم مي شود و آرامش مي يابد، خداشناسي فطري به اين معناست كه هر انساني كه داراي فطرت سالم باشد مي داند كه در جهان موجود برتري وجود دارد كه خالق اوست و بر همين اساس به جستجوي او مي پردازد كه اگر خداشناسي و خداجويي حاصل تلقين و آموزش مي بود بايد به هنگام ترس شديد و هجوم غمهاي گران و خطرات فراموش مي شد در حاليكه در چنين لحظاتي فطرت خداشناسي و خداجويي طبق آيات نوراني وحي بيدار مي شود. آنچه حائز اهميت است اين مطلب است كه فطرت خداگرايي و خداشناسي نيز مانند همه ذاتياتو فطريات ديگر نيازمند هدايت و شكوفا سازي و رشد دادن است و عوامل متعددي در شكوفا سازي توحيد فطري مؤثر هستند از جمله دين به عنوان عاملي است كه فطرت و گرايش هاي فطري انسان را شكوفا مي كند و از ديگر عوامل آموزه هاي الهي توسط انبيا، معرفت نفس، تزكيه و تقوا اشاره نمود و در نهايت از طريق رفع موانع شكوفايي از جمله غفلت و ... مي توان به مرحله رشد و شكوفا سازي فطرت رسيد.