پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

وحياني بودن الفاظ قرآن از جمله مباحثي است كه بحث و گفتگو پيرامون آن از سده هاي نخست اسلامي در ميان اندشمندان ديني رواج داشته و ديدگاههاي متفاوتي درباره آن اظهار شده است. مسلمانان اتفاق نظر دارند كه قرآن از سوي خداوند فرود آمده است و يگانه مصدر و منبع وحي و آيات قرآن كريم در لفظ ومعنا خداوند حكيم و عليم است. البته ديدگاههاي نادري نيز بوده كه الفاظ قرآن را انشاي جبرئيل و يا پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم مي دانسته اند. عده اي از مستشرقان و بعضي از نويسندگان و روشنفكران معاصر اين گونه مي انديشند كه قرآن متني بشري است و آنچه پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم مي گويد تعبير او از تجربه شخصي خود است كه در قالب الفاظ و كلمات در مي آيد. در حاليكه مفسران و انديشمندان علوم قرآني با بيان ادله هاي محكم و متقن فراواني همچون آيات تحدي – اعجاز بياني قرآن- امي بودن پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم و كاربرد واژه هايي چون قرائت – ترتيل- تلاوت- تنزيل- و كلام الهي و ...وحياني بودن الفاظ قرآن را اثبات كرده اند به طوريكه مجموعه دليل هاي اقامه شده بر اين ديدگاه به خوبي از عهده اثبات آن بر آمده و آن را از هرگونه چالش جدي از ناحيه ديدگاههاي ديگر دور كرده است اما ديدگاه مخالف يهني بشري بئدن الفاظ قرآن از پشتوانه برهاني و دليل قابل قبول برخوردار نيست.