پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

پژوهش حاضر با هدف بررسي مصاديق مثبت انديشي جامعه اسلامي در آينه قرآن وروايات وآشنايي افراد با آن مصاديق و با روش توصيفي تحليلي ومبتني بر مطالعات كتابخانه اي ودستاوردهاي پژوهشي محققان تدوين شده است؛ يافته هاي پژوهش بيان مي كند كه زندگي انسان ها، بازتاب افكار آنهاست‌‌‌‌؛ در رابطه با انديشه‌‌ي انسان، دو جنبه تفكر منفي و مثبت مطرح است؛ مثبت انديشي يعني نيك انديشيدن درباره ي ديگران وحسن ظن داشتن به آنها وبا ديگران به صورت مثبت برخورد كردن است؛ از آنجا كه مثبت نگري حاصل تعامل آرام وبدون مشكل با محيط‌هاي اجتماعي است واز طرفي انسان براي خوب زندگي كردن نيازمند ابزار است كه يكي از مهم‌ترين اين ابزار، داشتن تفكر مثبت به زندگي، آينده وحتي ديگران است وبه طور كلي افراد مثبت انديش در روابط اجتماعي خود با ديگران به ويژگي ها ورفتارهاي مثبت ديگران توجّه دارند وبه ويژگي هاي منفي آنان توجهي نمي كنند؛ لذا آموزش مثبت انديشي با تأكيد برآيات قرآن وروايات وآشنايي افراد با آثار وفوايد آن مانند آرامش، شادي ونشاط، جامعه گرايي وحسن نيت باعث مي شود كه افراد جامعه هنگام مواجهه با سختي ها، از زيبايي هاي زندگي غافل نشوند وبه جنبه هاي مثبت زندگي واهداف خلقت جهان وانسان توجّه بيشتري نمايند ودر نتيجه در زندگي كمتر دچار نااميدي واضطراب وافسردگي خواهند شد و اسلام نيز برنمي تابد كه فردي نسبت به ديگرافراد جامعه ، نگرش وبينشي، منفي داشته باشد وهمواره به افراد جامعه گوشزد مي كندكه نيمه ي پُر را بنگرند واز نگاه منفي به مسائل بپرهيزند؛چراكه سوء ظن وبدبيني، مايه ي ويراني جامعه وبدبختي انسان ها وناراحتي روح وجسم است؛ البته حسن ظن داشتن ومثبت نگري در هر شرايطي امر پسنديده وعاقلانه ايي نيست ودر مواردي مانند وجود علم ويقين، غلبه واستيلاي فساد مردود مي باشد.