پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

با توجه به اين‌كه متن قرآن كريم داراي سطوح ولايه‌هاي متنوع عرضي و طولي و سرشار از پيچيدگيهاي زباني و معنائي است واژگان قرآن جداي از معناي اساسي و مستقل خود، تحت تأثير سياق، داراي معاني جديدي ميشوند كه اين معاني نسبي زمينه را براي ژرفنگري و درك فهم نكات ناب از معارف عظيم قرآن مهيا ميسازند، بنابراين ضروري است رابطه معناشناسي با زبانشناسي، روش معناشناسي براي يافتن معنا و مفهوم واژه قرآني و چگونه معنا شدن واژه غفران ازنظر دانش معناشناسي مورد بررسي قرار گرفته؛ و سؤالاتي كه در اين زمينه مطرح خواهد شد را پاسخ گويد؛ از جمله معناي غفران را در عصر نزديك به زمان نزول و معناي آن در قرآن را بيان نمايد. نگارنده با روش توصيفي تحليلي در پي پاسخ‌گويي به سوالات مربوط بوده و آنچه در بررسي‌ها حاصل شده آن است كه واژه غفران در عصر جاهلي به معناي «چشمپوشي و عدم عقوبت فرد خاطي» بوده است، اما با كمك واژهها و عبارات مترادف و متضاد واژهها و عبارات مرتبط ازنظر فعاليت و انفعال واژههاي ملازم، گستردگي ميدان معناشناسي غفران در قرآن و معناي نسبي اوليه غفران و به كمك تحليل معنايي و تشكيل شبكه معنايي اين واژه به معنائي براي غفران در قرآن ميرسيم كه عبارت است از: «ايمان به خداي يكتا، عدم شرك به او، همراه با اطاعت فرامين و انجام اعمال صالح و پشيماني و استغفار و ترك گناه، كه به خواست و مشيت الهي زمينه را براي جلب رحمت الهي و هدايت فراهم ميكند و فرد غرق در نعمتهاي معنوي شده، از عذاب الهي و خسران در امان ميماند؛ يعني آن پوشاندن گناهي كه به دنبالش اميد به بهشت و رحمت و فضل الهي است.»