پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در شريعت اسلام يادگيري طب واجب كفائي ، و بر هر شخص مسلمان واجب است تا زماني كه به اندازه كافي آن را فرا نگرفته اند به يادگيري طب بپردازند . در دستورات پيامبر اكرم (صلي الله عليه وآله )توجه خاصي به بهداشت و امور پزشكي مبذول شده و علوم پزشكي از چنان مرتبه والايي برخوردار است كه همسان علم اديان و خداشناسي است و نجات دادن يك انسان به منزله نجات همه جامعه است. شغل طبابت جايگاه ويژه اي در تمام ادوار تاريخ در جامعه داشته است و همواره پزشكان از طبقات ممتاز جامعه به حساب مي آمدند. ‌‌‌‌ بيماران نيز هميشه بر پزشكان اعتماد نموده و جان خويش را تحت اختيار پزشك قرارداده و بدون اين كه حق مناقشه و چون و چرائي براي خويش در دستورات داروئي و معالجات ديگر قائل شوند او را براي انجام هر عملي آزاد گذاشته اند.در مقابل پزشكان نيز داراي تكاليفي مي باشند و لازم است از تخصص علمي لازم برخوردار بوده و همواره سعي و تلاش صادقانه و انساني خويش را در جهت مصلحت بيمار بكار بندد. ‌ شرع وقانون هم نسبت به اين موضوع بي توجه نبوده و وظيفه ي خود دانسته كه وظايف ، روابط و حقوق بين بيمار و پزشك را تبيين نمايد . از مهمترين مسائل در فقه و حقوق پزشكي، رابطه ي بين بيمار و پزشك و ضمان ( مسئوليت ) پزشك در قبال بيمار است . در پزشكي فرد نسبت به جان ديگري مسئول است ، اما پزشك هر اندازه در پزشكي ماهر باشد، هميشه احتمال خطا در پزشكي ، جان و سلامت بيمار را تهديد مي كند .بنابراين گاهي بيمار در اثر معالجه تلف و يا دچار ضرر مي شود ، در آن صورت اين سوال به وجود مي آيد كه آيا پزشك ضامن است يا خير ، پاسخ به اين سوال نياز به بررسي موضوع از جنبه هاي مختلف دارد كه در اين پژوهش مورد بررسي قرار گرفته است.