پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

تعارض به عنوان جزء جدا ناپذير از زندگي اجتماعي، يك واقعيت غير قابل انكار است كه بشر در طول تاريخ با آن روبرو بوده است. اين اختلافات بر روي جامعه اثرات سوئي خواهد داشت كه در صورت عدم مديريت صحيح مي تواند جامعه را به سوي نابودي و انحطاط بكشاند. از آن جايي كه از مديريت تعارض در مباحث سازماني استفاده مي شود، به دليل نداشتن يك الگوي مدون براي تعارض هاي حكومتي و متعارف بودن از اين مدل براي انواع تعارض هاي اجتماعي مي توان آن را به جامعه تعميم داد. ابتدا يك چارچوب مفهومي را طراحي كرديم و بر اساس آن مصداق هايي را از دوران اميرالمؤمنين بيان كرده ايم. در اين پژوهش برآنيم تا با جستاري در دوران حكومت امام علي عليه السّلام و استقراء اقدامات حضرت در مواجهه با تنش ها و اختلافات جامعه، شيوه رويارويي حضرت با اختلافات و تعارض هاي جامعه اسلامي را به نظاره بنشينيم. با بررسي به عمل آمده، در مي يابيم، عليرغم جنگ هاي متعددي كه بر حضرت تحميل شد و ايشان نيز گريزي از آن نداشتند، هيچ گاه آغازگر جنگ نبودند بلكه به منظور پيشگيري و جلوگيري از اختلاف، خونريزي و كاستن از تلفات جنگ، حفظ وحدت جامعه اسلامي و اميد به پيوستن عده ي بيشتر به ايشان و نيز هدايت آنان، آنقدر صبوري و روشنگري كردند تا اينكه تعداد قابل توجهي از معارضين به ايشان پيوستند. اقداماتي همچون رعايت عدالت، پند و اندرز، دادن امان نامه، اتمام حجّت، احتجاج و مناظره با گروه متخاصم و ... همگي از باب پيشگيري از تعارض، درگيري فيزيكي و نيز هدايت آحاد جامعه اسلامي بود.