پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اعتقاد به امام معصوم(عليه السلام) يكي از مفاهيم وآموزه هاي شيعي است كه جايگاه ويژه اي در علم كلام دارد . اعتقاد به امام ، به عنوان تنها مرجع هدايت انسان پس از رحلت رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) به دليل نياز فطري بشر به وجود الگو در زندگي و نقش مهم الگوهاي مناسب در تربيت و سرنوشت انسان ارتباط مستقيمي با مقوله سعادت و تكامل انسان دارد. متكلمين شيعه همواره )كوشيده اند تا با ارائه حجج عقلي وادله نقلي ضرورت وجود امام معصوم را به عنوان جانشين پيامبر و الگوي الهي بشر به اثبات برسانند.ايشان بسياري از صفات كماليه الهي را براي انسان معصوم به شكل رقيق تري ثابت مي دانند. برمبناي نظريات متكلمين شيعه ، اعتقادبه امام در صورتي مي تواند زمينه بهره مندي انسان را فراهم كند كه توام با معرفت و محبت باشد و تلازم اين دو مقوله موجب اطاعت محض از مقام انسان كامل مي گردد. پذيرفتن اين اصل و فروع آن ، تحولات عميقي در جامعه ديني پديد مي آورد كه مهم ترين دستاورد آن استقرار حاكميت انسان هاي كامل بر جامعه بشري خواهد بود كه تضمين كننده سعادت و كمال انسان هاست. آموزه هاي تربيتي اسلام ناب ، برخلاف نگرش هاي عوامانه اي كه نقش انسان معصوم را صرفا يك جايگاه و منصب ديني مي دانند ، نقش امام را به دين و دنياي انسان ها تسري مي دهد تا جائي كه اعتقاد عملي به امام معصوم را ضامن سعادت بشر مي داند . همچنين بنابر سنت تداوم ولايت بر بشر، امام معصوم در زمان حيات خود با بيان شرايطي جانشينان خود را براي عصر غيبت به مردم معرفي كرده و امور دين و دنياي مردم را به حال خود رها نكرده است مجتهد جانشين امام معصوم كه از آن به ولي فقيه ياد مي شود اختيارات متعددي دارد و عملي شدن حاكميت او مشروط به پذيرش مردم است هرچند كه در غير اين صورت هم به مشروعيت منصب وي خدشه اي وارد نمي شود. كليد واژه: امام ، سعادت ،الگو،انسان