پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

سوره‌ي انعام از جمله سوره‌هايي مي‌باشد كه بيشترين اشاره را به اصول و مباني دين دارد و استدلال‌هاي فراوان كلامي جهت اثبات اين اصول را مورد كنكاش قرار مي‌دهد كه مي‌تواند ابزاري قوي جهت پاسخگويي به بسياري از مسائل اعتقادي مردم باشد. توحيد، محور و موضوع اصلي سوره‌ي انعام است، به اين معنا كه پروردگار عالميان، خالق هستي بوده و ابتداي هر چيز از اوست و ذات اقدس اله هم در ذات و هم در افعال و هم در صفات شريكي ندارد و بي همتاست. خداوند متعال، افرادي به نام انبياء را از ميان مردم بر گزيده تا به وسيله‌ي وحي، انسان‌ها را به سوي دين حق هدايت كنند، از جمله راه‌هايي كه انبياء الهي، مي‌توانند ادّعاي نبوّتشان را ثابت كنند اين است كه به اذن الهي معجزه بياورند تا مردم سخنان آن‌ها را باور كرده وبه راه صحيح هدايت يابند، ولي مشركان با عذر و بهانه‌هاي مختلف ايمان نياوردند. بعد از مرگ، همه‌ي موجودات دوباره زنده مي‌شوند و باز مي‌گردند، كه اين زندگي پس از مرگ، با دلايل مختلف رحمت، عدالت و حكمت به اثبات مي‌رسد، بعد از مرگ جسم و روح هر دو با هم، به پاداش و جزاي جسماني و روحاني دست مي‌يابند و حشر ونشر مربوط به همه‌ي موجودات مي‌باشد و اين كه تناسخ از نظر اسلام، امري باطل و محال است و اعتقاد به آن، مانع از اعتقاد به معادمي شود. در سوره‌ي مباركه‌ي انعام، استدلال‌هاي توحيد، نبوّت، ضرورت وقوع معاد مطرح گرديده است.