پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

وحي، ارتباط ويژه¬اي است كه خدا با پيامبر (صلي الله عليه و آله) دارد كه از بعد هستي شناختي و معرفت شناختي قابل بررسي است. در اين تحقيق بعد هستي شناختي وحي يعني چيستي و چگونگي وحي از منظر علامه طباطبايي و آيت الله جوادي آملي مورد توجه قرار گرفته است. شناخت وحي و اعتقاد به آن تأثير بسزايي بر جهان بيني افراد دارد تا جايي كه اصل و ريشه¬ي همه¬ي اديان توحيدي، اعتقاد به وحي و نبوت است. ارتباط انسان با عالم غيب و برنامه¬ي هدايت بشر به سوي سعادت در سايه¬¬ي وحي محقق مي¬گردد. فلاسفه¬ي اسلامي هستي شناسي وحي را در دو جايگاه مطرح كرده¬اند: يكي در لابلاي مباحث خداشناسي كه صفات الهي را بيان مي¬كنند و ديگري در بحث نفس شناسي كه به مراتب كمال نفس اشاره دارند. اين مباحث در بيشتر موارد به طور پراكنده و بدون توضيحات كافي و در حد يك يا چند جمله¬ي كوتاه است. بيشترين مباحث در اين زمينه مربوط به دو فيلسوف و مفسر معاصر، علامه طباطبايي و آيت الله جوادي آملي است. براساس مباني و اصول انديشه¬ي ايشان، وحي كلام الهي است. كلام يا تعليم الهي، القاي معاني بر جان پيامبر (صلي الله عليه و آله) است. پيامبر (صلي الله عليه و آله) با پيراستگي از تعلقات مادي و بندگي خالص، مراتب كمال را طي كرده و در عالي¬ترين سطح با عالم عقل در ارتباط¬ است. رابطه¬ي خدا با پيامبر¬، ارتباطي حضوري و شهودي است كه در مرتبه¬اي فراتر از ماده و مثال تحقق دارد.