پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده تسبيح در آموزه هاي قرآني به معناي تنزيه خدا از هر عيب و نقصي است. در اين مقام شخص هر گونه نقصي را از خدا سلب كرده و به تقديس و تنزيه خدا مي¬پردازد. در تسبيح، تشبيه و همانندي راه ندارد. از اين روست كه شخص صفات سلبي را به جاي صفات اثباتي به خدا نسبت مي¬دهد. اين گونه است كه خداوند را از هر گونه شريك و فرزند و يا هر صفتي كه سزاوار ذات پاك او نيست مبرا و منزه بر مي¬شمارد. از آنجا كه گرايش به معبود، امري فطري براي همه انسان ها است ، با خلق اولين انسان ها، اولين نجواي تسبيح نيز توسط اولين خليفه هاي خداوند در جهان طنين انداز شد. هر چند از منظر قرآن كريم تمامي موجودات در حال نيايش و تسبيح حق تعالي هستند ولي از اين ميان خداوند، خودش، برخي از پيامبران را به ويژه، به تسبيح و ياد خود فرا مي¬خواند. اين امر خداوند، دليل بر ارزش والاي اين عمل و بر اساس علتي است از جمله علل آن به زدودن آثار سخنان زشت و ناهنجار مشركان، تقويت روحيه پيامبر و تسلي خاطر او، به شكرانه نعمت پيروزي بزرگ فتح مكه و... مي¬توان اشاره نمود و بدين طريق مي¬خواهد تسبيح¬گويان را از هر آنچه آنها خدا را از آن منزه مي¬دانند، پاك سازد. دستاورد اين تحقيق گوياي اين مهم است كه از ميان پيامبران مسبح در قرآن، فقط به حضرت زكريا و پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله امر به تسبيح شده است. واژگان كليدي: اوامر الهي – تسبيح – تنزيه - تسبيح پيامبران