پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از سنت‌هاي الهي، سنت عمومي امتحان است كه در آيات قرآني به آن تأكيد شده است. سنت امتحان، بروز و ظهور و به ثمر رسيدن استعدادهاي باطني انسان مي باشد. امتحان از راه‌هاي گوناگون نعمت، نقمت و مصيبت است. در اين ميان آزمون الهي از طريق مصيبت و بلا امري است كه پيامبران الهي بسيار بدان آزموده شده‌اند؛ زيرا خداوند كساني را كه به او نزديكند و او به آنان محبت مي‏ورزد، سخت‏تر امتحان مي‏كند. از مجموع آيات مربوط به امتحان انبياء چنين بر مي‏آيد كه خداوند بنابر حكمت هايي انبياء (عليهم السلام) را مورد امتحان قرار مي دهد. از اين رو، هدف از نوشتار حاضر، تبيين و بررسي حكمت امتحان انبياء (عليهم السلام) از منظر قرآن مي¬باشد. اين پژوهش از نوع بنيادي و كتابخانه اي بوده و به روش توصيفي و تحليلي انجام شده است. امتحان انبياء الهي، براي آن بزرگواران و براي ساير افراد، حكمت¬هايي دارد. امتحان انبياء (عليهم السلام) داراي حكمت هاي معرفتي، رسيدن به يقين، ياد آوري نعمت ها، غافل نشدن از ياد خدا براي خود آنهاست. حكمت هاي تربيتي براي آن بزرگواران شامل، تسليم حق شدن، صبر در راستاي تبليغ يكتاپرستي، ظهور پارسايي و ساير موارد مي باشد. همچنين امتحان انبياء بيدار كننده ساير مردم است و حكمت هاي معرفتي توكل، عبرت آموزي و شناخت الگوها را به دنبال دارد كه بواسطه¬ي حكمت هاي آرامش و تسلي خاطر، پايداري در دين و قدر شناسي نعمت ها آنان را مورد تربيت قرار مي¬دهند. در نتيجه، مي¬توان اذعان داشت كه امتحان انبياء الهي، مقدمه و زمينه‌ساز نيل انسان به كمال نهايي و پيشرفت خود آن بزرگواران و ساير انسان ها‏ست؛ چرا كه سربلند بيرون آمدن از اين آزمون‌ها موجب رسيدن به رحمت الهي، افزايش تقرب و بازگشت انسان به سوي خدا مي‌شود.