پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده خداوند متعال زن را موجودي زيبا و محبوب براي مرد آفريد و ميل به خودنمايي و جلوه گري را در نهاد زن قرار داد تا براي همسرش دلبري كند و بدين وسيله علاقه بين آن دو فزوني يافته و پيوندشان استوارتر گردد (تبرج ممدوح). لكن برخي از زنان براي ارضاء اين ميل در خود راه را به بيراهه رفته و ودر انظار مردان بيگانه تبرج مي نمايند (تبرج مذموم). تبرج مذموم كه محور اصلي پژوهش حاضر مي باشد، عبارتست از تكشف و آشكار شدن زنان در انظار مردان بيگانه (ازهر طريقي كه اتفاق افتد اعم از نحوه پوشش،نحوه رفتار، محتواي گفتار،...) با قصد جلوه گري (نه لزوما قصد گناه) به گونه اي كه توجه ونفوس مردان به سوي او جلب گردد اعم از اينكه منتهي به فساد شود يانه. پس عناصر تبرج عبارتند از قصد جلوه گري (نه لزوما قصد گناه)، تكشف زن (از طرق مختلف اعم از نحوه پوشش، رفتار، گفتار،...)، جلب توجه مردان بيگانه. بنابراين برخلاف بسياري از كتب نوشته شده در رابطه با حجاب و احكام مربوط به زينت زنان كه تبرج را تحت مبحث بد پوششي زنان بيان كرده اند، تبرج صرفا بد پوششي نيست بلكه بد پوششي بانوان يكي از مظاهر تبرج زنان است. مردان بيگانه سر زدن رفتار متبرجانه از زنان را نشان دادن چراغ سبزي از سوي ايشان تلقي مي كنند كه به مردان اجازه مي دهد در برقراري ارتباط با آنها پا را از حد شرع فراتر نهند. مباني ممنوعيت و حرمت تبرج مذموم، قواعد شرعي (لاضرر، حرمت معاونت بر اثم) ودلايل ممنوعيت و حرمت آن آيات سوره هاي نور، احزاب و همچنين روايات مي باشد. رعايت بسياري از احكام و دستوراتي كه در شرع مقدس مورد توجه قرار گرفته است، مي تواند ضامن اجرايي موثري در پرهيز زنان از مساله تبرج مذموم باشد. كليد واژه ها؛ تبرج، عفت، ستر، خودآرايي، زنان، فقه، رويكرد اجتماعي