پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

دکتر محمد گلدوست استاد دانشگاه و کارشناس دینی صدا و سیما:
 عرفانِ ناب یعنی داشتنِ هیجانات قلبی و خالی کردن دل از غیرِ خدا.
  دکتر محمد گلدوست استاد دانشگاه و کارشناس دینی صدا و سیما گفت:
 عرفانِ ناب یعنی انسانِ سالک از راهِ عقل به عرفان برسد و قلبش خالی از غیر خدا باشد.
  به گزارشِ پایگاه خبری و رسانه ای حوزه های علمیه خواهران، دکتر محمد گلدوست، در نشستِ مجازی "در محضر علامه ذوالفنون" شرحی بر الهی نامه علامه حسن زاده آملی که با حضور طلاب و مبلغین برگزار گردید، ضمن اشاره به سبکِ نوشتاری الهی نامه ی علامه حسن زاده که تمام جملات آن با واژه ی الهی آغاز می شود گفت:
 الهی نامه محصولِ حالِ خوشِ بندگی است که به علامه دست‌ داد و نتیجه ی آن توفیقِ الهی برای یک ارتباطِ عاشقانه و عارفانه با پروردگار است.
 وی در ادامه به توفیقاتی اشاره کرد که انسان در زندگی خود و در مسیر بندگی پیدا می کند و در این رابطه افزود:
 ارتباط با خدا داشتن و انجامِ دستورات و فرامینِ الهی توفیقی است که جای شکرگزاری و سپاس دارد و این حالتِ عاشقانه ای که عاشق به دنبال معشوق است باید با ریاضت، ممارست و تمرین حفظ گردد.
دکتر گلدوست الهی نامه را حکایتی از القائاتِ سُبّوحی خواند و گفت:
  کلمات و واژه های الهی نامه حسن زاده  آملی، نوعی القا از عالمِ بالا به پایین است و نمیتوان گفت این حالات معمولی است چرا که تا روح مُتحوّل نشود امکان چنین دریافتی وجود ندارد.
 وی همچنین به اسفارِ اربعه ی ملاصدرا اشاره کرد و گفت:
 اولین سفر برای رسیدن به معشوق این است که انسان از خلق بِبُرد و به سوی حق گام بردارد که این به معنای گوشه نشینی و بریدن از مردم نیست بلکه باید روح را به عالم بالا وصل کرد تا علاوه بر با مردم بودن، به یاد خدا هم باشد. که همین عینِ ذکر است.
 استاد گلدوست ضمن تاکید بر این مسئله که تحولات روحی به معنای عدم ارتباط با اجتماع نیست، گفت:
 در مسیرِ حق بودن یعنی انسان در هر کاری خداوند را حاضر و ناظر ببیند و همه ی وجودش برای رضای خدا باشد.
 ارزشِ ارتباط با خداوند در این است که بدون فاصله گرفتن از همنوعان، تمامِ کارها و حالات و رفتارهایش فقط برای خدا و نزدیکی به درگاه او باشد.
 دکتر گلدوست همچنین به عرفانِ نظری اشاره کرد و افزود:
 مقدمه ی ورود به مسیر عرفانی این است که عرفان نظری را بخوانند، یعنی با عقل و استدلال وارد عرفان شوند تا جایی که می توان گفت هر فیلسوفی لزوماً در ادامه ی راه باید وارد عرفان شود در غیر این صورت فلسفه اش باطل است.
 وی در ادامه از شخصیت هایی همچون حضرت امام خمینی (ره)، شهید مطهری، آیت الله بهجت و... نام برد که با ابزارِ عقل و استدلال به عرفان رسیدند و نمونه ی بارز آن حضرت امام (ره) بود که با دلی آرام و قلبی مطمئن از این دنیا رخت بر بست.
 استاد گلدوست علاوه بر تحولاتِ روحی به هیجاناتِ قلبی هم اشاره کرد و گفت:
  عرفانِ ناب یعنی انسانِ سالک از عقل به عرفان برسد و هیجاناتِ قلبی داشته باشد یعنی قلب یک عارف خالی از غیرِ خدا باشد زیرا  آنچه که در قلب، مرکزیت دارد همان عشق زلالِ الهی است.
  وی ادامه داد:
 برای داشتنِ چنین قلبی باید درون را به تماشا نشست و در دنیای وجودی خود سیر نمود. باید اسماعیلِ نفس را به قربانگاه برد تا بین عاشق و معشوق حجابی نباشد. این چنین است که قلب تکان می خورد و زنگار از آینه اش زدوده می گردد تا جز خدا را نبیند.
  دکتر گلدوست در پایان به هیجاناتِ شهودی که محصول علم است اشاره کرد و گفت:
  شهود رسیدن یعنی شنیدنِ سروشِ غیبی تا جایی که گویی تمام هستی در انسان خلاصه شده است. اگر انسان در عرفان به این نقطه برسد یعنی آنچه در عقلش وجود دارد عیناً به ظهور رسید که رسیدن به این مقام ممارست، تمرین و ریاضت می خواهد.