پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

دکتر محمد گلدوست استاد حوزه و دانشگاه:
 مراقبت از درون و صفای باطن، عاملی برای حفظِ احوالات و مقاماتِ عرفانی.
  دکتر محمد گلدوست  استاد حوزه و دانشگاه گفت:
 حفظِ احوالات و مقاماتِ کسب شده ی عرفانی، با مراقبت از درون و صفای باطن حاصل می گردد.
 به گزارش پایگاه خبری و رسانه ای حوزه های علمیه خواهران  دکتر محمد گلدوست استاد حوزه و دانشگاه در نشست مجازی به عنوان" در محضر علامه ذوالفنون" شرحی بر الهی نامه ی علامه حسن زاده آملی، که با حضور طلاب و مبلغین مدرسه علمیه تخصصی ریحانه الرسول سلام الله علیها شهرستان جویبار برگزار گردید، ضمن اشاره به معنای عرفانی مقامات گفت:
 مقامات به درجاتی گفته می شود که با تلاش و همت از طرف سالک به دست آمده و این حالت در او ماندگار است.
 البته مقامات مانند تقوا و ایمان، دارای مراتب است.
 وی در ادامه افزود:
 مراقبت بر نفس، رُکنِ اساسی برای یک سالک الی الله می باشد که موجبِ افزایشِ درجات در او می گردد.
 استاد محمد گلدوست همچنین به بیان مراتبِ مقامات پرداخت و گفت:
 اولین مقام  توبه است به معنای بازگشت از هر چیزی غیر از خدا. یعنی از آن چیزی که ما را از یاد خداوند غافل می کند، توبه کنیم و راه توبه شستشوی باطن از تَمتُّعاتِ دنیوی است که این طهارت باطن منجر به تجلّی خداوند در قلب انسان می گردد.
دکتر گلدوست در ادامه به دومین مقام یعنی ورع اشاره و اظهار کرد:
 ورع یک پله بالاتر از تقوا است. تقوا یعنی ترمز در برابر گناه و ایستِ کامل در برابر عملی که گناه است.
 ولی ورع یعنی پرهیز از اموری که حتی شبهه ناک هستند.
 وی همچنین به فقر به عنوان سومین مقام اشاره کرد و گفت:
پیامبر (صلی الله علیه و آله) فقر را مباهات برای خود می داند ولی این فقر به معنای نداری نیست بلکه عین نیازمندی ما در برابر آن بی نیاز مطلق است.
 یعنی فقرِ ما درونی و ذاتی می باشد اگر چه به مرحله ای از علم و آگاهی برسیم ولی در برابرِ آن علیمِ مطلق، ما نادانی مطلق داریم.
 دکتر گلدوست در ادامه به پنجمین مقامی یعنی صبر اشاره کرد و گفت:
 صبر به معنای تحمل بر سختی و ناملایمات است. هر آنچه که بر وفقِ مُرادِ ما نیست. که البته این تحمل باید همراه با عدمِ شکایت باشد. مانند امام حسین علیه السلام که در کربلا به آن رسید و راضی به قَضای الهی شد و این مقام چنان بالاست که خداوند در قرآن کریم به صابران سلام و درودِ مستقیم می فرستد. چرا که این گروه کسانی هستند که راضی به رضای خدا گشته و لب به شِکوه نمی گشایند.
 وی بر توکل به عنوان ششمین مقام تاکید و اظهار کرد:
 توکل، تکیه بر خدا کردن و اعتماد کامل و تامّ به خداوند داشتن. که البته این اعتماد داشتن باید همراه با تلاش و امیدواری باشد و در کنارِ آن، امور را به خداوند واگذار کند.
 استاد گلدوست به آخرین مقام یعنی رضا اشاره کرد و گفت:
 رضا مرحله ای است که انسان با حالاتِ عرفانی و طیِ مقامات به آن می رسد. به مقامِ رضا رسیدن یعنی او از خدا راضی و خدا از او راضی باشد و در این افقِ دیدِ بالا هست که معنویت انسان بالا می رود.
 وی در ادامه با تاکید بر راه هایی برای حفظ حالاتِ روحانی و عرفانی، بیان کرد:  مراقبت بر همه ی اعضای بدن از چشم و گوش و دست و... گرفته تا افکار و ذهن و تمایلات درونی، میتواند عاملی برای حفظِ احوالاتِ روشنِ درونی باشد.  علاوه بر آن، قُربِ انسان به خداوند و اینکه گویی همواره در محضرِ خداست، باعث می شود که در همه ی حالات، خداوند را حاضر و ناظر بر اعمال خود ببیند و مراقب حالِ ِدرونیِ کسب شده ی خود باشد.
 دکتر گلدوست همچنین به اعتقاد درونی و سخت نسبت به خداوند که همان عشق به محبوبِ ازلی هست اشاره کرد و افزود:  اطمینان به خدا ودر همه حال به یادِ خداوند بودن، موجبِ آرامش دل و رضایتمندی از زندگی در دنیا می شود و همین آرامش هست که محبت می آورد.
  وی در ادامه به حالت معنوی درونی که فرد به سمتِ خداوند تمایل دارد اشاره کرد و گفت:
  شوق یک نیروی درونی هست و چنانچه در وجودِ یک انسان رِخنه کند او را به سمت خدا کشانده و از دنیا فاصله می دهد و این حالت موجب شکرگزاری به درگاه خداوند و اشتیاقِ درونی به آن نیروی برتر می گردد.
 دکتر گلدوست ضمنِ بیانِ راه هایی نظیر اُنس باخدا و خوف از او که در حفظِ احوالاتِ درونی موثر است گفت:
 همنشینی با خدا و حرف زدن با او در همه حالات موجبِ اُنس و اُخت گرفتن با خداوند است که در کنارِ این اُنس و صمیمیت و همنشینی ای که ایجاد می شود، خوفِ توأم با امید، موجبِ عدمِ نافرمانی و درونی از گناه می گردد.
 وی در پایان به مشاهده و یقین اشاره کرد و گفت:
 رسیدن به یقین یعنی پرده های حجاب بینِ عبد و معبود برداشته می شود به گونه ای که همه چیز قابل مشاهده است  و در این حالاتِ دلنشینِ معنوی است که گویی تمامِ عالم، تسبیح گوی خداست و تمام موجودات با زبان و بیانی به سمتِ خداوند روی می آورند.