خانم عصمت رنجکش آدرمنابادی در دفاع از پایان نامه خود اظهار داشت: قرآن کریم از طرف خداوند برای هدایت انسان نازل شده است. برای فهم صحیح این برنامه هدایت بهترین راه استفاده از روایات اهل بیت (علیهم السلام) در تفسیر قرآن است؛ هر کدام از این روایات با توجه به نسبتی که با آیات دارند، روشی برای فهم آیات و انتقال سریع به مخاطب بیان می دارند.
وی افزود: یکی از مسائل بسیار مهم در معارف قرآنی مهدویت است؛ پژوهش درباره مهدویت که از مسائل ضروری زمانه به شمار می‌آید، آینده‌ای آرمانی را ترسیم می‌کند و در جامعه اثرگذار است گونه‌شناسی روایات آیات مهدویت، دسته بندی روایات و شناخت معارف ناب آن به وسیله این گونه‌ها، علاوه بر اینکه روش تفسیری اهل بیت (علیهم السلام) را در این آیات روشن می‌کند نوع ارتباط روایات تفسیری با آیه را نیز تبیین می‌کند، در نتیجه درک درست و فهم عمیقی نسبت به سرنوشت حتمی آینده بشریت ارائه می‌دهد که در اندیشه اسلامی و تربیت جامعه‌ی منتظر مهدوی نقش بسزایی دارد و می‌تواند پاسخگوی بخش‌های بسیاری از نیازهای هدایتی بشر در گستره‌ی تاریخ باشد.
دانش آموخته مرکز تخصصی نرجس خاتون سلام الله علیها شاهین شهر تصریح کرد: این پژوهش گونه‌شناسی و عبارات مربوط به روایات تفسیری را مفهوم‌شناسی می‌کند سپس مصادیق گونه‌شناسی روایات تفسیری مستقیم مربوط به آیات مهدویت و پس از آن مصادیق گونه‌شناسی روایات تفسیری غیر مستقیم مربوط به آیات مهدویت را بررسی می‌کند. حاصل این تلاش روشن می‌کند در روایات تفسیری مستقیم سه گونهی تفسیری تأویل مفهومی با بیشترین فراوانی، سپس گونهی «ایضاح مفهومی» و آخرین فراوانی مربوط به گونهی «ایضاح لفظی» است و در روایات تفسیری غیر مستقیم چهار گونهی تفسیری تأویل مصداقی و پس از آن گونهی تطبیق بیشترین فراوانی را داراست، سپس گونهی استناد و در پایان گونهی استشهاد به ترتیب فراوانی کمتری دارند، بنابراین در تفسیر آیات مهدویت بیشترین ملاک ائمه (علیهم السلام) تأویل است.
