پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در فقه اسلامي، عين نجس به اقلامي اطلاق مي‌شود كه ذاتاً نجس و غيرقابل تطهير هستند، در حالي كه متنجس به اشيايي گفته مي‌شود كه به طور ذاتي پاك‌اند اما به واسطه تماس با نجس، نجاست گرفته‌اند. اين دو نوع نجاست، احكام مخصوص به خود دارند و در برخي موارد، متنجس قابليت تطهير دارد. يكي از سوالات مهم اين است كه آيا نجاست متنجس مي‌تواند به ديگر اشياء منتقل شود و آيا اين سرايت تنها در مراحل اوليه يا تا سه مرحله وجود دارد. نتايج تحقيقات نشان مي‌دهد كه اگر عين نجاست در متنجس باقي بماند، سرايت نجاست مشابه عين نجس خواهد بود، اما اگر عين نجاست وجود نداشته باشد، ديدگاه‌هاي فقهي متفاوتي در اين زمينه وجود دارد.آقا رضا همداني به تأثيرات اجتماعي و رواني اين موضوع بر جلوگيري از فساد اشاره مي‌كند و آيت الله خويي بر جنبه‌هاي اصولي و فلسفي آن تأكيد دارد و آن را راهي براي حفظ پاكي جامعه مي‌داند. آيت الله خميني نيز لزوم توجه به اين مسأله را در فقه اسلامي ضروري مي‌شمارد. بطوركلي، اين انديشمندان بر اهميت نگهداري از تقوا و سلامت جامعه از طريق تنجيس متنجس توافق دارند. كليدواژه ها: تنجيس متنجس، نجاسات، آيت الله همداني، آيت الله خويي، آيت الله خميني، تنجيس با واسطه.