پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

درنگ در ويژگي تناسب در قرآن كريم در فهم و تفسير صحيح و استوار قرآن ، نقشي اساسي دارد و براي دستيابي به ظرافت‌هاي معنايي و اسرار آن امري ضروري است. بر اساس مطالعات آماري، اسماء وصفات الهي ، بدون احتساب اسم جلاله الله ، قريب به دو درصد از واژگان قرآني را به خود اختصاص داده‌اند و بيشتر اين صفات در پايان آيات و به‌صورت مزدوج _باهم آيي دو صفت با يكديگر_ آمده‌اند كه اين اسماء حسناي الهي، راه شناخت خدا را براي بشر ميسّر مي‌كند و ازآنجاكه قرآن كريم براي هدايت بشر از طرف خدايي نازل‌شده كه حكيم مطلق است پس اقتضاء دارد كه هر واژه در جاي اختصاصي فعلي خود قرارگرفته باشد پس اين چينش واژه‌ها ازجمله تقدم و تأخر اسامي مزدوج الهي داراي حكمت بوده و از سوي خداست و از اعمال سليقه در تركيب آن‌ها به دور است و همچنين نظر به اعجاز بياني قرآن و حكمت بندي ساختار و آموزه‌هاي آن، باهم آيي اسماءوصفات نمي‌تواند بدون مبنا و غايت سامان‌يافته باشد.نوشتار پيش رو كه به روشي توصيفي و تحليلي است و با استفاده از دستاوردهاي علم معناشناسي از كتب لغت و تفاسير مختلف و ساير منابع مرتبط با موضوع جمع‌آوري‌شده است ؛ در حد امكان سعي دارد كه اسماء مزدوج فواصل آيات را ابتدا به‌صورت مجزا بررسي نموده سپس به تفسير تركيبي اسماء مزدوج پرداخته و در آخر به بررسي تناسب و تقدم و تأخر دواسم بپردازد و فرض بر اين است كه تناسب و ارتباط معناداري بين اسماءوصفات مزدوج ( بين دو اسم) وجود دارد و نتيجه پژوهش اثبات تناسب بين اسماء وصفات مزدوج و تبيين دلايل تقدم و تأخر اسماء وصفات نسبت به هم ازجمله تعليل ، تمكين ، توضيح و تأكيد مي‌باشند.