پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

قرآن كامل‌ترين كتاب از جانب خداوند متعال است و بهترين و مؤثرترين نسخه در جهت تربيت و راهنمايي بشر محسوب مي‌شود پس انسان درصدد آن است كه به شناخت و بررسي آموزه‌هاي قرآني دست يابد تا از اين طريق بتواند به مقصود خويش كه تعاليم الهي و مفاهيم قرآني است برسد. ازجمله امور و مفاهيمي كه مي‌تواند در اين خصوص ياريگر انسان باشد پديده وحي است .وحي به معناي پيام‌رساني مخفي و سريع، اصطلاحي است كه در ادبيات دين اسلام بيشتر براي پيام‌رساني خداوند به موجودات به‌ويژه پيامبران به كار مي‌رود. مخاطب وحي الهي گاه موجودات بي‌جان، گاه انسان‌ها معمولي و در بيشتر موارد پيامبران بوده‌اند. گاه از پيام‌هاي مخفي انسان‌ها به يكديگر و نيز پيام‌هاي شياطين به ديگران نيز با لفظ وحي ياد شده است. وحي خداوند به پيامبران در اصطلاح علوم، وحي تشريعي و رسالي ناميده مي‌شود. در اين ارتباط، گاه واسطه‌اي در كار است و گاه پيام بدون هيچ واسطه‌اي منتقل مي‌شود. پيام خداوند به غير پيامبران به روش الهام و تحديث صورت مي‌گيرد كه به آن وحي غير نبوي گفته مي‌شود. پژوهش حاضر به روش تحليلي-تطبيقي موضوع تبيين وحي نبوي و غير نبوي و آيات آن و افتراقاتي كه در اين آيات هستند را از نظر علامه طباطبايي و علامه جوادي آملي مورد بررسي قرار مي‌دهد. هدف از اين تحقيق شناخت وحي نبوي از غير نبوي و آشنايي با آيات وحي است. بررسي افتراقات دو تفسير گران‌سنگ الميزان و تسنيم در آيات وحي موجب شناخت بهتر دو تفسير مي‌شود.