پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

مهم‌ترين نهاد تربيتي براي رشد و بالندگي افراد، خانواده است. روابط سالم و مؤثر در خانواده منجر به استحكام آن و از خودمراقبتي نشأت مي‌گيرد؛ لذا؛ اثر بخش‌ترين تعاملات در خانواده بر مبناي خودمراقبتي است. نگارنده با توجه به گستردگي خودمراقبتي در عرصه-هاي مختلف به بررسي مفهوم آن در علم روانشناسي و علم اخلاق مي‌پردازد و مفاهيم نزديك به خودمراقبتي را در اين علوم مورد بررسي قرار مي‌دهد. خودمراقبتي در علم روانشناسي كه شامل مفاهيمي مانند: خودتنطيمي، خودكنترلي، خودگرداني، خودمديريتي، خودمهارگري و تاب‌آوري را تببين نمود. و بعد خودمراقبتي در علم اخلاق كه ذيل مفاهيمي همچون خويشنداري است را بيان مي‌كند. و از مفاهيم مشترك به اين معنا توجه كرد كه خودمراقبتي در خانواده به معناي تلاش متعهدانه براي رفع نياز‌هاي خود و ديگران است. با توجه به اين تعريف به تبيين مؤلفه‌هاي خودمراقبتي در خانواده و آثار هر يك از آنها طبق آيات و روايتمي‌پردازد. كه فصل اول، شامل دو گفتار كليات و مفهوم‌شناسي است و فصل دوم نيز، شامل دو گفتار كه گفتار اول مؤلفه‌هاي خودمراقبتي مشترك زوجين و گفتار دوم مؤلفه‌هاي خودمراقبتي اختصاصي زوجين را بيان مي‌كند. و فصل سوم نيز، شامل دو گفتار كه گفتار اول شامل مؤلفه‌هاي خودمراقبتي مشترك والد و فرزند و آثار آن و گفتار دوم شامل مؤلفه‌هاي خودمراقبتي اختصاصي والدين و فرزندان را تبيين كرد و طبق بررسي‌هاي لازم از آيات و روايات اين آثار و نتايج دنيوي و اخروي را كشف كرد كه عبارت بودند از: تأمين نيازهاي زوجين، احساس ارزشمندي، افزايش تاب آوري، رحمت الهي، آرامش، تأمين نياز زيبا دوستي، افزايش عفت زنان، كاهش بدبيني، نابودي گناهان، افزايش محبت ميان زوجين، افزايش سازگاري زوجين، عزت فردي و اجتماعي، كاهش بحران‌هاي رواني، تأخير اجل و دفع بلا، سلامت روحي زوجين، پاكدامني، حفظ حريم خانواده.