پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

تفريح، شادي و نشاط از جمله نيازهاي اساسي و فطري آدمي محسوب مي شود؛ چرا كه روح و جسم او پس از مدتي فعاليت، خسته شده و نيازمند رهايي از آن و بازسازي خويشتن است. طبيعي است كه اين مهم، حيات اخروي وي را تحت الشعاع خود قرار مي دهد. با اين رويكرد، مقوله شادي در متون ديني و سيره اهل بيت عليهم السلام، صراحتا مورد تشريح واقع شده است. به بياني ديگر، قرآن، پيامبر اكرم (ص) و ديگر اهل بيت عليهم اسلام، توجهي شايسته به اين مسائل داشتند. پيرو اين مهم؛ علما، انديشمندان و صاحب نظران نيز به بسط و تبيين آن همت گماردند. تحقيقات پيرامون اين موضوع، كه در اين نوشتار مورد واكاوي قرار گرفته، نشان دهنده آن است كه دين اسلام با اصل شادي و نشاط موافق است. اگرچه آن را در قالب حد و مرزهايي مباح اعلام مي دارد. به طوريكه روايات فراوان، در حد تواتر، بر استحباب ادخال سرور در دل مومنين دلالت دارند حتي كتب روايي باب تحت عنوان " باب ادخال السرور علي المومنين " وجود دارد. ولي اينكه برخي گمان كرده اند كه فقه و فقهاء با شادي مخالف هستند توهمي بيش نيست. اما فقهاء هر ابزار شادي ونشاطي را تأييد نمي كنند. ازاين رو نبايد براي شادي دچار موارد حرام شد، بنابراين نمي توان به بهانه شادي كردن و شاداب بودن از آلات لهو حرام وآلات قمار، يا دروغ و غيبت وتمسخر ديگران بهره جست. پژوهش حاضر، با تمركز بر مطالعات كتابخانه اي و به شيوه فيش برداري ، به روش توصيفي – تحليلي مطالب مربوطه را ارائه مي دهد.