پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

از روش هاي تأثيرگذار در تربيت موعظه است.قرآن كريم بر اين شيوه تأكيد دارد و روش هاي متناسب با فطرت را در اين مورد سفارش نموده است. موعظه در سنت پيامبر رحمت)صل الله عليه وآله)ومعصومين)عليهم السلام( نيز مشاهده مي شود و تعبيرهايي همچون زنده شدن در مورد آن بكار رفته است. در تعريف موعظه گفته مي شود سخني كه دل هاي سخت را نرم مي سازد وكردار زشت را نيكو گرداند. موعظه دعوت به نيكي توأم با خير خواهي است كه به معناي پند و اندرز مشفقانه به انگيزه اصلاح، تذكر و نصيحت رقت قلب است. واژۀ هم معناي آن تربيت مي باشد. قرآن موعظه را با حسنه همنشين كرده و به عنوان يكي از روشهاي تربيت ديني بارها در موضوعات اعتقادي و مسائل اخلاقي و اعمال و آداب عبادي به كار برده است. يادآوري قرآن از نعمت هاي الهي و بيان حوادث تاريخي و اخبار انبيا و ملل قبل، به خاطر غفلت زدايي و رشد و تربيت ديني آمده است. در كلام الهي از خداي تعالي به عنوان ناصح و واعظ و از قرآن به عنوان موعظه و تذكره ياد شده است. روش موعظه به صورت عام كاربرد دارد، و در قرآن كريم اشاره شده است. از آنجا كه موعظه با عاطفه افراد سروكار دارد و به قلب آرامش مي دهد، تاثيرگذاري آن گسترده است و در مورد هر فردي استفاده مي شود. در مهم بودن آن همين كافي مي باشد كه خداوند خود به موعظه پرداخته و قرآن كريم را كتاب موعظه و نصيحت ناميده است. كليد واژه ها: موعظه، قرآن، تذكر، واعظ، آيات.