پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

عفو از مهم ترين عناصر استوارسازي ارتباطات ميان فردي،آرامش فردي و فضيلت هاي اخلاقي است و از موضوعاتي است كه مكرر در كلام وحي توصيه شده است.بشرنيز همواره به دنبال بستري امن در زندگي پر فراز و نشيب خود بوده است و رسولان و ائمه ي هدي اين نياز بشر را پاسخ گفته اند. يكي از راهكارهاي تحصيل امنيت در آموزه ي انبياء، عفو بوده است. عفو از صفات اخلاقي است كه از كمال نفس ريشه مي گيرد و روح انسان را توسعه مي دهد. عفو وگذشت در زندگي موجب كسب رضاي الهي مي شود. همچنين با ايجاد صميميت در روابط فردي و به تبع آن اجتماعي كه در سايه ي به كار گيري عفو و بخشش به وجود آمده است، افراد مي توانند با آرامش و آسايشي بالفعل به همراه عزت مندي و محبوبيت فردي كنار يكديگر زندگي كنند و چون مخلوق به خود رحم مي كند در صفات خالق نيست كه غير از اين باشد. در اين صورت است كه امنيت شامل حال چنين بندگاني خواهد شد. اين صفت انساني علاوه براينكه تاثير بسزايي در رشد و تكامل فرد دارد، همچنين مسبب آثار نيكي در جامعه ازجمله : عامل آرامش، حل اختلافات وروابط مسالمت آميز ، جذب كننده ي افراد ، پشيمان كننده‌ي خطاكار و عامل دوستي و محبت و پايداري نظام خانواده و حكومت ها است كه همه اينها در رشد و بالندگي اجتماع نيز تاثير داردو چون به دليل ارزشي بودن اين رفتار،هم زندگي فردي و هم زندگي اجتماعي انسان از آن تأثير مي پذيرد،هر شخصي بايد با استعانت از خداوند و به كارگيري اين فضيلت بزرگ در وجود خود،آن را به فعليت برساند تا انسانها در كنار هم از زندگي آرام و جامعه اي سعادتمندانه برخوردار شوند.