پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

رساله پيش رو به عنوان ابعاد اسوه بودن حضرت ابراهيم (ع) در قران با تاكيد بر خانواده مي باشد. از آنجا كه حضرت ابراهيم(ع)از رسولان صاحب عزم بوده كه خداوند در قران وي را به عنوان اسوه نيكو معرفي كرده است در اين مقاله سعي شده با مطالعه كتب تفسيري، روايي، اخلاقي و نقل اقوال بزرگان و مفسران ، مانند كتاب هاي تفسير نمونه از ناصر مكارم شيرازي و تفسير الميزان از علامه طباطبائي، تفسير نور از محسن قرائتي، قصه هاي قرآن از لطيف راشدي ، تاريخ انبيا و قصص قرآن از مرحوم حسين عماد زاده ، داستان ابراهيم (ع) از آقاي ناصر اميري و داستان پيامبران از علي موسوي گرمارودي و غيره و كتب لغت مثل كتاب العين از عبدالرحمن الخليل بن احمد الفراهيدي، لسان الغيب از محمد بن مكرم ابن منظور، مقاييس اللغه از احمد بن فارسي ذكريا و غيره. به اين مساله پاسخ داده شود كه حضرت ابراهيم(ع) در همه ابعاد زندگي خود در خانواده نسبت به فرزندان ، همسران و والدين خود بهترين اسوه و الگو بودند و از مهمترين نتايج بدست آمده از آن اين است كه ايشان نسبت به فرزندان خود در نام نيك، گفتار مساوي با كردار، توجه به نسل و فرزندان و دعا براي امنيت شان، تعليم توحيد به فرزندان و ... و نسبت به همسران خود در الگو بودن در مهمان داري براي همسر، در توكل ، غيرت، اميد داشتن به خداوند و ايمان به او و غيره و نسبت به والدين خود در صلح و سازش، در استغفار پدر، توكل مادر، در هدايت پدر، اعتقادات و در هم شكستن تقليد كوركورانه از پدران و غيره بهترين الگو بودند.