پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

بصيرت قوه اي است در قلب شخص كه به نور قدسي منور بوده و به وسيله آن حقايق امور اشيا را درك ميكند، همانگونه كه شخص بوسيله چشم سر، صورت و ظواهر اشيا را مي بيند. اگر انسان چشم ظاهر نداشته باشد يا به مقصد نمي رسد، و يا دير و سخت به مقصد مي رسد، همينطور اگر بينش قلبي نداشته باشد و چشم باطنش بسته باشد، به هدف الهي نمي رسد.بصيرت موجب هدايت بوده، انسان را از غفلت بيدار مي كند. انسان بصير به كمك اين قوه از خطر گمراهي و فريب خوردن در امور و موضع گيري غافلانه و حساب نشده در امان است بصيرت مانند سپري است كه در هنگام فتنه ها و مواقع خطر ناك انسان را مصون و محفوظ مي دارد.آنچه در اين نوشتار به آن پرداخته شده زمينه ها و عوامل بصيرت در نهج البلاغه در مورد بررسي قرار گرفته و مستندات قرآني آن نيز بيان شده است.از نتايج حاصل شده بصيرت، يك اعتقاد و نيروي قلبي براي درك حقايق است، كه براي رسيدن به آن حكمت و معرفت لازم است تا چشم بينا و گوش شنوا در رخدادها و فتنه ها تفكر نمايد و با درايت و بينش به بصيرت و سعادت دست يابد. جامعه اي كه از بصيرت لازم برخوردار باشد، نه تنها حق را مي‌بيند و باطل را در چهره هاي گوناگون تشخيص مي دهد بلكه عملاً از حق، جانبداري مي‌كند و از پيشوايان حق پيروي مي نمايد.