پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

انسان با فطرتي كه سرشت اصلي اوست پا به عالم طبيعت مي گذارد فطرتي كه خود، آگاهانه به هدايت گري بشر براي رسيدن به سعادت و خوشبختي دنيا و آخرت او گام برداشته است. اما در صورتي كه انسان آن فطرت الهي را به انواع ظلمات دنيا محجوب نمايد و خود را از اصل فطرت خود دور كند، مشكلات فراواني از جمله از دست رفتن آرامش را براي خود به وجود مي آورد. به دليل اينكه آرامش از مهمترين خواسته هاي بشر است وكسب بسياري از موفقيتها و خوشبختي هاي او متأثر از داشتن احساس آرامش است، حفظ فطرت از عدم آلودگي به بيراهه هاي موجود بر سر راه زندگي دنيوي انسان از اهميت اساسي برخوردار مي شود. گرچه بررسي رسيدن به آرامش همواره مورد نظر بشر بوده است اما غفلت از نقش فطرت باعث گرديده كه او به مقصد مشخصي در اين باره نرسد. اگر پايبندي هاي اخلاقي با مطابق فطرت بودن خود انسان را به خود ملزم نمايند، فطرياتي مانند در راه صحيح قرار گرفتن قواي انساني بسيار او را در كسب آرامش كمك مي كنند. توجه انسان به توقف كوتاهش در دنيا او را به استفاده هر چه بهتر از اين فرصت محدود تشويق مي نمايد و منجر به تلاش فراوان او در جهت رسيدن به هدفي كه براي آن خلق شده است مي گردد و آن هدف بندگي خداوند است. همچنين انسان بر اساس فطري بودن اعتقاد به خداوند، پيامبران و امامان و حقيقت وقوع معاد و نتايجي كه اين اعتقادات به همراه دارد، هر چه بيشتر به آرامش نزديك مي شود. بنابراين با وجود داشتن همه خوبيهاي اخلاقي و اعتقادي فطرت، جايي براي اختلاف نظر در تبيين و تحليل اين موضوع باقي نمي ماند؛ در اينكه باقي ماندن بر اصل فطرت براي انسان ايجاد آرامش مي نمايد و با از بين بردن موانع و حجب ايجاد شده بر روي فطرت و بيدار نمودن آن مي توان به آرامشي پايدار و حقيقي در دنيا و آخرت رسيد.