پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده در شرع اوقات مختلفي براي انجام اعمال عبادي در نظر گرفته شده است مثلا هنگام صبح شرعي زمان نماز صبح، ظهر شرعي موقع خواندن نماز ظهر، عصر زمان فضيلت نماز عصر ميباشد. يكي ديگر از اين اوقات غروب مي باشد كه زمان نماز مغرب ،افطار روزه افاضه از عرفات است. باتوجه به اينكه انجام اين اعمال عبادي در زمان غروب خورشيد بايد انجام گيرد ضرورت ايجاب ميكند تا بررسي شودكه غروب در چه زماني تحقق مي يابد. افزون بر اينكه در ميان اهل تسنن قول قريب به اجماع وجود دارد كه غروب شرعي با استتار قرص محقق مي شود بنابراين با بررسي فقهي غروب ازديدگاه فقهاي اماميه نيزاگر به انتخاب قول به استتار بينجامد بسياري از مشكلات براي شيعيان در مناطق سني نشين حل خواهد شد. لذا در اين رساله كه به روش كتابخانهاي وتوصيفي وتحليلي انجام شده بر آن شديم به ديدگاه فقهاي اماميه پرداخته شود. اين ديدگاه در دو قول عمده بروز پيدا كرده است: قول اول: استتار شمس از افق مصلي معيار دخول وقت نماز مغرب است .قول دوم: ذهاب حمره مشرقيه معياروقت نماز مغرب مي باشد. كه هردو قول داراي قائلان بسياري مي باشدو هر كدام به ادله اي تمسك كردهاند كه مهم ترين آنها روايات ميباشند.بابررسي ادله دو قول متوجه شده كه ادله داراي تعارض هستند كه براي رفع تعارض دو دسته روايات وجوه جمعي را مطرح شده است. وجوه جمع قائلين ذهاب حمره مشرقيه: حمل مطلق بر مقيد ومجمل بر مبين و وجوه جمع قائلين به استتار: حمل روايات ذهاب بر احتياط، استحباب يا علامت است. به نظر مي رسد جمع قائلين به استتار عرفيتر وهمراه با شواهد بيشتري است.در مورد ترجيح روايات هم فقط از طرف قائلين به ذهاب حمره مشرقيه مطرح است آنها معتقد به ترجيح روايت ذهاب به خاطر موافقت با كتاب، مخالفت با عامه وموافقت با مشهورهستند كه هر سه داراي اشكالاتيبوده و پذيرفتني نيست.