پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده هـدف اديان آسـماني، سـعادت انسان است و لازمـۀ سـعادت، سـلامت جسم و روح آدمي است؛ لذا بخشـي از دسـتورات و تعاليم اديان وپيامبران (عليهم السلام)، در كنار هدايت عقل و روح، درباره بهداشت و سلامت جسم آدمي است. تلاقي علم و دين در موضـوع انسـان، زمينه شـكل گيري علـوم مختلـف از جمله اخلاق پزشـكي شده است كه اصـول و قواعداخلاقي در حوزه پزشكي را از منظر اسلام تبيين مي نمايد. پژوهش حاضر، به دنبال پاسخ به اين پرسش است كه رابطه يك پزشك مسلمان و بيماربايكديگرچگونه است واخلاق اسلامي چـه تـأثيري بـر اخـلاق پزشكي مي گذارد. رابطه پزشك و بيمار در شرايط عادي، رفتاري آگاهانه است كه درچارچوب بايد ها و نبايدهاي اخلاقي قرار مي گيرد و در اين ارتباط هر مكتب اخلاقي بر مبناي خاص خود نظري پردازي مي كند، همين كه يك پزشك از دانش خود بهره گرفته و با يك بيمار، مواجه مي شود، حوزه وسيعي از مسائل اخلاقي و رابطه ميان دو انسان پديد مي آيد. ارتباط خوب بين پزشك و بيمار سنگ زير بناي مراقبت هاي خوب پزشـكي اسـت. بابهره گيري از آموزه هاي دينـي مـي تـوان در يـك تقسـيم بنـدي كلـي، اخلاقيات پزشك را در مواجهه با بيمار به دو دسته تقسيم كرد: نخست، وظيفه پزشـك در مقابل بيمار كه تحت عنوان اخلاق عمومي پزشك و ديگر، وظيفه پزشك در درمان بيمار كه تحـت عنـوان اخلاق حرفه اي پزشك است، قابـل شناسايي است و وظيفه بيمار دررابطه با پزشك درگام نخست رعايت دستورهاي پزشك ودرگام بعد احترام وسپاسگذاري ازاوست كه تحت عنوان رابطه اخلاقي بيماردرارتباط باپزشك است، دراين پژوهش به طور كامل تبين شده است. واژگان كليدي: اخلاق، پزشك، بيمار، رابطه پزشك وبيمار