پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده مسأله اقتداي پيروان مذاهب اسلامي به يكديگر مبتلا به بوده و طبق شواهد تاريخي گاهي پيروان مذاهب اعم از شيعه و مذاهب اربعه اهل تسنن، در مقطعي از تاريخ به يكديگر اقتدا مي كردند و گاه مخالفت نموده و خود به تنهايي نماز جماعت تشكيل مي دادند. امروزه كه دشمنان اسلام به هر بهانه اي واهي دنبال به هم زدن اتحاد شيعه و سني هستند نيز مسأله اقتداي پيروان مذاهب اسلامي مجددا ضرورت بحث پيدا مي كند. مذاهب اسلامي براي صحت تكاليف شرعيه، شرايطي را قائلند و انجام ندادن هر كدام از آنها باعث بطلان آن مي گردد، بنابراين براي نماز جماعت نيز بدون شك شرايطي وجود دارد كه برخي از اين شرايط به خود جماعت برمي گردد و برخي ديگر به امام جماعت مربوط مي شود. به طور كلي اهل سنت، اكثريت قائل به جواز اقتدا به ديگر فرق مي باشند و برخي نيز به دلايلي چون دشنام به ائمه سلف و وجود فسق و بدعت در شخص كه اينها را مانع امامت مي دانند، قائل به عدم صحت اقتدا به ائمه فرق ديگر مي باشند. برخي از علماي شيعه نيز با توجه به حكم اوليه، بر عدم جواز اقتدا به فرق ديگر حكم نموده و چنين نمازي را باطل مي دانند و برخي ديگر حكم به جواز اقتدا نموده كه به حكم ثانويه تعبير مي شود و شخص مي تواند از جهت تقيه مداراتي و يا تقيه خوفي به ديگر فرق اقتدا كرده و نماز وي نيز از صحت برخوردار مي باشد. در اين تحقيق ضمن بررسي آراي مختلف شيعه و سني در باب اقتدا، ادله ايشان نيز در خصوص عدم و يا جواز اقتدا به ديگر فرق بيان مي گردد.