پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چکیده دیدگاه ارائه‌کننده

اسلام پیروانش را از هرگونه بی توجهی به آراستگی ظاهری منع می کند، پیامبر اسلام (صلی‌الله علیه وآله) می فرمایند: «خدای تعالی شخص ژولیده و چرکین را دشمن می دارد» ؛ هم چنین حضرت امام علی (علیه‌السلام) می فرمایند: «آراستگی از اخلاق مؤمنان است» ؛ بنابراین لازم است که طلاب به عنوان مبلغان دین ازنظر ظاهری آراسته باشند. آراستگی ظاهری روشنی برای احترام به خود و دیگران است و نقش بسزایی در جذابیت ظاهری و وقار افراد دارد؛ ظاهر انسان معرفی کننده باطن اوست؛ بنابراین لازم است مبلغان مکتب اهل‌بیت (علیهم‌السلام) در شرایطی که بیشتر موردتوجه دیگران هستند، در این زمینه بسیار دقت کنند؛ چراکه در ابتدا ظاهر انسان دیده می شود و سپس پیغام های درونی و افکارش منتقل می¬شود. اسلام علاوه بر توصیه به آراستگی، مسلمانان را از هرگونه فقر نمایی و بدبخت نشان دادن خود منع می کند؛ امام صادق (علیه‌السلام) می فرمایند: «خدا زیبایی و آراستگی را دوست دارد و از زشتی و زشت نمایی بیزار است».
 در روایت است که حضرت امام صادق (علیه‌السلام) درحالی‌که لباسی  زیبا از جنس پارچه های مرو به تن داشت به عباد بن کثیر برخورد کرد؛ عباد عرض کرد: یا اباعبدالله، تو از خاندان نبوت هستی و پدرت علی بود که همیشه کرباس می پوشید، این لباس های فاخر مروی چیست که به تن دارید؟ حضرت فرمودند: «وای بر تو عباد! این چه اعتراضی است که می کنی؟ زینت خدایی و روزی های پاکیزه را چه کسی حرام کرده است؟ خدای (عزوجل) وقتی به بنده اش نعمتی بدهد، دوست دارد اثر آن نعمت را در بنده اش ببیند» . آراستگی ظاهری و هر کار دیگری که مطابق دین باشد، در حد تعادل موردنظر است؛ نه زیاده روی که منجر به تجمل گرایی شود؛ ساده پوشی مخالف فقر نمایی و شلختگی است.
چکیده دیدگاه منتقد
شیک پوشی طلبه، برخلاف شیوه پیشوایان دینی و علمای قدیم است؛ به باور دانشمندان علوم دینی، نگاه مردم نسبت به یک طلبه با شیک پوشی وی مغایر است؛ زیرا مردم روحانی ای  را می پسندند که ساده و بی آلایش باشد؛ یعنی زاهد بوده نسبت به دنیا بی توجه باشد؛ هم چنین مردم معتقدند شیک پوشی همان تجمل گرایی است و انسانی که همیشه به فکر لباس خود باشد؛ نمی تواند مبلغ دین باشد.
نتایج دیدگاه موافق
1.    طلبه یعنی شخصی ساده زیست حتی اگر توانایی مالی داشته باشد.
2.    آراستگی ظاهری طلبه همان تجمل گرایی است و پسندیده نیست.
 
نتایج دیدگاه مخالف
آراستگی مخالف با زهد و تقوا نیست؛ آیت الله سبحانی در بیانی می فرمایند: (دراین باره باید تعادل رعایت شود؛ پوشیدن لباس های فاخر و گران‌قیمت برای فرد روحانی مناسب نیست؛ حتی اگر از راه حلال به‌دست‌آمده باشد؛ نمی گوییم حرام است، بلکه شایسته نیست؛ هم چنین پوشیدن لباس های بسیار ساده و بی ارزش نیز مناسب نیست؛ امروزه اگر کسی مثلاً پیراهن کرباس، لباس های وصله دار یا کفش  پاره بپوشد؛ در نگاه مردم نشانه گدایی و خسیس بودن اوست؛ درحالی که درگذشته نشانه زهد و علاقه نداشتن به مادیات بود).
جمع‌بندی داور
اسلام در همه مسائل رعایت حد وسط را سفارش کرده است؛ بزرگانی چون امام خمینی (ره) نیز چندین کفش و لباس نو و مرتب داشتند که هر یک را در جایگاه خاصی استفاده می کردند و می فرمودند: (طبق روایات اسلامی اسراف آن است که لباس مهمانی را در خانه یا لباس خانه را برای کار بپوشید؛ وگرنه پوشیدن لباس های مناسب برای هر موقعیت بسیار پسندیده است)؛ از طرفی باید با پوشش و رفتار مناسب، دیدگاه نادرست مردم ناآگاه را که طلبگی را موافق فقر و شلختگی می دانند، تغییر داد؛ بنابراین موقعیت اجتماعی و توانایی مالی هر فرد و مکان موردنظر برای حضورش تعیین‌کننده پوشش افراد است؛ هم چنین می توان همراه ساده زیستی باوقار، آراسته و پاکیزه بود؛ زیرا پاکیزگی جزئی از ایمان است.
کلیدواژه ها: اخلاق، آراستگی، ساده زیستی، تجمل گرایی.