پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

پايان نامه حاضر تحت عنوان «شيوه هاي برخوردبا فرزند صالح و ناصالح ازمنظر آيات وروايات» تلاشي در حد بضاعت در جهت شناخت نسل، ذريه صالح و بررسي عوامل مؤثر در ايجاد چنين نسلي از ديدگاه اسلام مي باشد. اين پژوهش در قالب سه فصل و هر فصل نيز، مشتمل بر دو گفتار و بخش هاي متمايز در راستاي اين هدف تنظيم ونگارش شده است. اهميت تربيت فرزند از منظر اسلام از مهمترين وظايف والدين محسوب مي گردد. اگر فرزندان صالح شوند به تبع آن يك جامعه، به صلاح گرايش پيدا مي كنند. در هر كاري بايد هدف وغايت مشخص شود تا براي رسيدن به آن هدف برنامه ريزي شود وغايت تربيت انسان اين است كه او بسوي كمال سير كند. عمده ترين ويژگي ها و مباني تربيت نسل صالح و ناصالح از منظر قرآن وروايات، عبارتند از معرفت وشناخت خدا از منظر عقل وخرد انساني، ايمان استوار وعمل صالح، فطرت، كرامت ومسئوليت پذيري است. انسان در سايه فطرت خدادادي و كرامت ذاتي مي تواند فردي مسئوليت پذير باشد و با بكار گيري عقل و تدبر قدم در صراط مستقيم بگذارد. آنچه قابل نتيجه گيري است اينكه اهداف و غايت تربيت فرزند، مقوله اي است كه شامل جوانب روحاني و نفساني و عقلاني او را مي شود و براي اينكه نسلي صالح تربيت گردد بايد تربيت در اين راستا به طور صحيح واقع شود. به فرموده امام علي (ع) فرزند ناصالح مايه نابودي شرف و بلندي پيشينيان شده و اين فرزند نه تنها گوهر بندگي و انسانيت خويش را به بهاي اندك مي فروشد گاهي نيز ممكن است پدر صالح و شايسته را به انساني ناصالح مبدل گرداند. همچنين فرزند صالح مايه آرامش و انس والدين است.