پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

موضوع اين پايان‌نامه «ماهيت، اختيارات و احكام قتل ترحمي از منظر فقه اماميه» مي‌باشد، قتل ترحمي به عملي اطلاق مي‌شود كه با قصد كمك به پايان دادن به رنج و آلام يك فرد بيمار يا در حال مرگ انجام مي‌شود. اين نوع قتل معمولاً در مواردي مطرح مي‌شود كه فرد بيمار دچار دردهاي غيرقابل‌توصيف و مشقت‌هاي طولاني‌مدت است و درخواست مرگ مي‌كند. در فقه اماميه، مسئله اختيارات انسان در مورد جان خود و ديگران موضوعي مهم است. عموماً، انسان حق ندارد جان خود يا ديگران را به خطر بيندازد، اما در برخي موارد خاص، مانند بيماري شديد و درخواست فرد، ممكن است شرايطي پيش آيد كه به‌واسطه آن، برخي حقوق نيز قابل تجديدنظر باشند. بااين‌حال، فقه اماميه به‌طوركلي از قتل نفس (اعم از خودكشي و قتل ديگران) به‌شدت منع مي‌كند. احكام مربوط به قتل ترحمي در فقه اماميه به چندين اصل مهم مرتبط است: قتل ترحمي ازنظر بسياري از فقيهان به‌عنوان قتل نفس تلقي شده و به همين دليل حرام اعلام مي‌شود. فقه اماميه تأكيد دارد كه حفظ جان انسان ارزشمند است و هيچ دليلي نمي‌تواند آن را توجيه كند، حتي در موارد رنج سخت. در برخي موارد، اگر شخص درخواست كند و شرايط خاصي وجود داشته باشد، ممكن است مسئله‌اي خاص و متفاوت مطرح شود كه نياز به بررسي دقيق و تأمل دارد. درنهايت، قتل ترحمي در فقه اماميه به‌عنوان عملي غيرمجاز و حرام شناخته مي‌شود، زيرا حفظ جان و حرمت انسان هميشه در اولويت قرار دارد. باوجود درد و رنج، فقه اماميه به دنبال راه‌حل‌هاي انساني و اخلاقي براي كمك به بيماران است بدون اينكه به اصل حرمت جان لطمه بزند.